nasz (to)los

[MUFKA]

Tak więc - to los mój na grobowcach siadać
I szukać smutków błahych, wiotkich, kruchych

"Grób Agamemnona" Juliusz Słowacki






pendentyw nie jest inwektywą
podobnie trompa
natchnieniem bywa
grób gdy z namysłem stąpać
skarbiec atreusza
wzrusza

budowla mogilna
wzniesiona maestrią człowieka
czasza podniebieniem silna
pręży się przez wieki
mrozoodporne ciosy
stroszy

na zmienną aurę niepodatne klińce
gdy nie bita głowa
ciało też bez sińców
nauczmy się kopułować
tak by historii nie plamić
przetrwamy

[Tomasz Kowalczyk]

Przez tolos, ten los i Słowackiego trzeba dotrzeć do Mufki.
Później zaakceptować rytm.
[quote=""MUFKA""]nauczmy się kopułować
tak by historii nie plamić
przetrwamy[/quote]
Przeczytałem: "wtedy przetrwamy".
"Kopułować" to chyba umiemy, ale... czy z sensem?

Pozdrawiam

Tomek

[Mariola Kruszewska]

Czy Ty aby w realu nie jakiś architekt?

Czytam w Twoim wierszu pochwałę wzniosłości i hołd przodkom, którzy potrafili się wznosić na wyżyny, nie tylko architektoniczne, ale wyżyny ducha, czego symbolem i Agamemnon, Słowacki. A my? Jako współcześni pożeracze chleba czy potrafimy jedynie kopulować, czy też umiemy kopułować (unosić się ponad to, co ziemskie, miałkie, kruche)? Jako ludzie, jako naród, jako homo sapiens? Tak to sobie poczytuję.

Maestria rymu i rytmu. Prawdziwy z Ciebie budowniczy, na miarę mistrzów architektury.

[MUFKA]

No i udało się Administracji wywołać rumieńce na mojej bladej gębie; wielkie dzięki!
(Nie architekt - swawolny urzędnik)