Kochajmy się

[Mariola Kruszewska]

Dzień 14 lutego obchodzony był jako święto zakochanych w zachodniej Europie od czasów zamierzchłych. Do Polski obchody walentynkowe przywędrowały w latach 90. ubiegłego wieku na fali zachłyśnięcia się kulturą zachodnią – podobnie jak święto Halloween. Raczkowały nieśmiało najpierw w szkołach języków obcych, potem coraz śmielej pakując się z butami do naszej kultury słowiańskiej. Kluczowym momentem świętowania jest obdarowanie ukochanej bądź ukochanego prezentem mającym zaświadczyć o naszym uczuciu. Na początku wystarczyło malowane na bordowo serduszko; teraz towarzyszy często upominkowi znacznie droższemu i wymyślniejszemu. Szeregowy zakochany kupi swej wybrance maskotkę. Królują „słitaśne” czerwone lub różowe zwierzątka=przytulanki, które po naciśnięciu łapki albo brzuszka głosem anioła pieją swoje „ajlawiu”.
Rynek się cieszy, biznes i media mają czym zapchać wiecznie głodną gardziel między Bożym Narodzeniem a Wielkanocą. Dajemy się omamić wiszącym wszędzie serduszkom i amorkom. „Kochajmy się!” – krzyczy reklama z telewizora. „Czy kupiłeś już swojej Walentynce prezent?” – pyta sklepowa witryna. „Spędź romantyczną kolację dla dwojga.” – zachęcają restauracje. Kuszą „romantyzmem” biura turystyczne, multipleksy kinowe, hotele, galerie handlowe. Następna taka okazja dopiero 8 marca. Kup bilet, kup biżuterię, kolację, weekend w ekskluzywnym hotelu, podróż na Cypr. Wyposażeni w skromniejsze portfele zadowolą się nabyciem lizaka w kształcie serca lub tandetnej pocztówki z tekstem znalezionym w Internecie.
Święto Zakochanych zatacza szerokie kręgi, ewoluując w Święto Kochających i Lubiących. Już nie tylko zakochany zakochanej ofiarowuje pluszowe serduszko, obowiązek obdarowania rozrósł się na pary rodzice – dzieci czy kolega – koleżanka. Wszystko w trosce o dobre samopoczucie osoby nam bliskiej czy zaprzyjaźnionej, a nie daj Boże – samotnej! Single bowiem w tym dniu przeżywają niezbyt przyjemne chwile, gdy stają oko w oko z pytaniem „Dostałaś już walentynkę?” Aby osłodzić życie niekoniecznie nieszczęśliwej z tego powodu „kobiecie bez mężczyzny”, podsuwamy dyskretnie słodką pocztówkę świadczącą o naszej życzliwości lub wysyłamy pocieszający SMS. Presja społeczna i komercjalizm wypiera istotę tego bądź co bądź sympatycznego święta. Takie wartości jak miłość, przyjaźń czy życzliwość są zawsze w cenie i każda okazja jest dobra, by o nich przypominać. Zamiast jednak kupować przyjemność za pół miesięcznej pensji, spróbujmy zorganizować najdroższym osobom ten dzień tak, aby poczuły się kochane, jedyne i wyjątkowe. I niech ten dzień trwa cały rok.
Ps. Tekst pisałam 28 stycznia. W dwóch kwiaciarniach i jednym sklepie z mydłem i powidłem wystrój witryny nie pozostawiał złudzeń, że czas najwyższy zatroszczyć się o zakup walentynki.

[Jan Stanisław Kiczor]

U mnie pełna odporność na wydatki.

Reszta zależy od różnych okoliczności

[maybe]

Kupiłam serce. Dla moich kot, wołowe.
Sobie też coś kupię ;-)

[Jan Stanisław Kiczor]

Przyszło mi na myśl, że na "Walentynki" można np: wydać na obiad gulasz z serc.
I tak połączyć przyjemne z pożytecznym

[Mariola Kruszewska]

Gulasz z serc...

[maryla stelmach]

z przyjemnością. :oki:

[Maria]

czyli punkt dla Walentynek. a co z Tiereszkową? :P