Moje Kresy
Moderator: Tomasz Kowalczyk
Z uwagi na to, że "Maria" popełniła mocno kontrowersyjny, pod względem treściowym wiersz; wiersz typu pobożne życzenie Autorki, gdyż z twardymi realiami nie ma on niczego wspólnego, poniżej wklejam swój tekst, który zyskał uznanie zarówno historyków polskich jak moich znajomych, mieszkających w Krakowie, Ukraińców [dawniej nazywanych Rusinami]:
21 czerwca 2013
Lwów
Typowo prywatne uwagi na temat: „186 spotkanie z cyklu „Wieliczka-Wieliczanie”-
W 70 rocznicę ukraińskiego ludobójstwa Polaków na Kresach Wschodnich (1943-2013) – wieliczanie z Kresów” m. in. sporządzone na podstawie wspomnień moich śp.śp. Rodziców i żyjącej Siostry, która w chwili wybuchu II wojny światowej miała 4 lata oraz moich osobistych refleksji
I. Wędrowiec
Lwów, pierwsza sobota kwietnia 1940 roku. Udręczone Miasto wciąż jakby w śpiączce po zimie infernalnej, kiedy w bezkresy zlodowaciałego imperium wywożono setkami tysięcy najsłabszych ze słabych, natomiast w bolszewickich więzieniach w sposób rutynowo okrutny dokonywano mrożących krew w żyłach, morderstw.
Opowiada Krystyna Feldman[1]: „… byłam świadkiem […] otwarcia lwowskich więzień. Byłam tylko na Łąckiego […]. Bardzo wyraźnie przypominam sobie zwłaszcza jeden obraz. To musiała być młoda dziewczyna. Cała jakimś takim mazidłem oblepiona… oblepiona krwią. Musiała mieć długie blond włosy, bo cała jej zmasakrowana twarz była tymi włosami pokryta. Uciekłam […]. A Niemcy łapali Żydów i kazali im te trupy wynosić […]. Do innych więzień już nie poszłam”.
Twarz zmasakrowana, włosy sklejone krwią… Niczym na cudownym Wizerunku umęczonego Chrystusa Pana z Brzozdowiec[2], o którym to miejscu informuje na, poświęconej Kresom, stronie internetowej[3] Marek A. Koprowski.
Według informacji tegoż, parafia w Brzozdowcach została erygowana w 1410 roku, lecz rozgłos zyskała w chwili, gdy w domu Jadwigi Dolińskiej z Annopola k. Brzozdowiec, 16 maja 1746 roku zapłakał krwawymi łzami obraz [właściwie: obrazek o liczonej powierzchni w (centymetrach) : 0,32 x 0,22].
Dalej wypadki potoczyły się szybko. Proboszcz Michał Mikoszowicz [vel Mikoszewicz] obraz przeniósł do kościoła, gdzie modlący się przed Wizerunkiem obu obrządków doznawali wiele cudów i łask (zwłaszcza uzdrowień, których do 1752 roku naliczono 29) więc po wnikliwej ekspertyzie arcybiskup lwowski - Mikołaj Wyżycki uznał go za „cudowny”. W roku 1777 została ukończona budowa nowego kościoła-sanktuarium i ta Świątynia w prawie niezmienionym stanie funkcjonowała do 1944 roku, czyli do momentu, kiedy na Kresach południowo wschodnich rozpoczęły masowe rzezie na polskich mieszkańcach. Zdeterminowani ludzie powiatu bobreckiego szukali schronienia w Sanktuarium Chrystusa Brzozdowieckiego – i się nie zawiedli. Bo choć wokół płonęły wsie, banderowcy Sanktuarium nie zaatakowali.[4]
Wpatrując się w ukrzyżowanego Zbawiciela z Brzozdowiec mimo woli powinno tegoż patrzącego zastanowić profetyczne wizjonerstwo twórcy czczonego Malowidła. I tak np. zmaltretowane Oblicze Boga-Człowieka to przecież (prawie) wszystkie twarze oraz postaci pomordowanych na tych Ziemiach. Rozdarte (czarne) łono [5] Pana Jezusa , chcąc nie chcąc, kojarzy się wyprutymi wnętrznościami zadręczonych. I jeszcze ta na tle Krzyża łuna podpalonych domostw symbolicznego miasteczka.
Tułaczy Bóg wraz ze swymi Wyznawcami, 16 października 1945 roku, wyjechać musi w nieznane. Podający się za „wyzwolicieli” Sowieci zamieniają Sanktuarium na spichlerz oraz magazyn środków chemicznych. Cudowny Wizerunek Pana Brzozdowieckiego znalazł tymczasem przytulisko w Katedrze p. w. św. Jana Chrzciciela w Kamieniu Pomorskim. Sanktuarium w Brzozdowcach poczęło się odradzać w 1992 roku; 23 stycznia następnego roku sprawowano uroczystą Eucharystię rozpoczynającą nową epokę brzozdowieckiej parafii. Mszy świętej przewodniczył ksiądz Biskup Marcjan Trofimiak. Anno Domini 1995 do Brzozdowiec udała się pielgrzymka z Kamienia Pomorskiego z wierną kopią cudownego Obrazu, natomiast 10 lat później Metropolita Lwowski obrządku łacińskiego - ksiądz Kardynał Marian Jaworski ustanowił w Brzozdowcach sanktuarium Krzyża Świętego.
*
Lwów, pierwsza sobota kwietnia Roku Pańskiego 1940, moja podówczas trzydziestotrzyletnia Mama ma nad ranem osobliwy sen. Oto przed momentem spotkała się twarzą w twarz z samym Chrystusem – Wędrowcem. Na pewno On do Emaus nie podążał, ponieważ szedł przez bielejące dojrzewającym zbożem, pole. Przypuszczalnie był bezdomny, niósł bowiem zarzucony na ramię tobołek, zaś w ręce prawej ściskał, nazywany laską, kij żebraczy (względnie pasterski).
Musiał być bardzo zmęczony, skoro – z niejakim wysiłkiem – przystanął. Spojrzał na Mamę z bezbrzeżnie miłosiernym smutkiem, i poszedł dalej.
Mama przerażona i zaskoczona zaraz zaczęła budzić swoją rodzinę. Niebawem, kiedy wyszła na podwórze, to dowiedziała się od mieszkającej w oficynie Żydówki – sąsiadki, że właśnie, około godziny czwartej nad ranem przyszli bolszewicy i zgarnęli wszystkich lokatorów.
II. Kartka z lwowskiego życia codziennego pod okupacją niemiecką z ukraińskimi morderstwami w tle.
Rozmaicie się żyło z różnymi sąsiadami. Dawni [później mieniący się „Ukraińcami”] Rusini nie byli ani lepsi, ani gorsi od pobratymczych Polaków do momentu, kiedy podburzeni przez tzw. element trzeci, nie stawali się bestiami.
Mama, która w 1918 roku miała lat 11, podczas trwającej długie trzy tygodnie ukraińskiej wojny domowej w Małopolsce Wschodniej niejednokrotnie widywała w swoim rodzinnym mieście ofiary „hajdamackiego terroru” skrępowane kolczastym drutem, z wydłubanymi oczami oraz powyrywanymi językami.
Identyczna zgroza wróciła w po 1 września1939 roku.
Jak twierdzi starsza ode mnie o ponad 10 lat Siostra, trudno mówić o jakichkolwiek okupacyjnych przejściach Jej Najbliższych, ponieważ mieszkający na ul. Żólkiewskiej, Rodzice, byli zwykłymi, szarymi cywilami, których nikt i nic nie obchodziło.
Egoistycznie zajęci codziennym przeżyciem, ją (wówczas kilkuletnią) zamykali w domu, całkowicie izolując od mieszkających w kamienicy rówieśników.
Kiedy mimo to jakoś udawało jej się nawiązać kontakt z dziećmi sąsiadów, to wówczas, gdy tylko się o tym fakcie dowiadywali, ona zaraz obrywała tęgie lanie. Pasem.
Rodzice nie sprostują, bo nie ma Ich wśród żywych. W każdym razie z tego, co wiem [a w chałupie raz po raz, niemal z uporem maniaka, powracano do tych zdarzeń] to właśnie dzięki robiącego u bolszewików Ukraińcowi cudem uniknęli wywózki, ponieważ komisarz [przed wojną z zawodu szewc] bardzo Ich poważał (!).
Moja Siostra była nader gadatliwym dzieciakiem, Rodzice natomiast mieli rzeczywiście rozmaite, grożące torturami i śmiercią sprawy, o których przy małej woleli się nie wypowiadać. Zamykana w mieszkaniu, nie raz i nie dwa wykłócała się przez okno z podwórkowym koleżeństwem, wyzywając tychże od rozmaitych „karaimów” [epitet równoznaczny np. z „czarnuchem” bądź „asfaltem”] czy innych „hajdamackich zaraz”.
Przerażona dozorczyni [też Ukrainka] Rodziców ostrzegała. I nie bez powodu, ponieważ kilkakrotnie na drzwiach ich mieszkania pojawiał się sadzą nakreślony krzyż. Znak, iż tutaj mieszkają wytypowani do rzezi. Polacy.
W chwili obecnej [oraz nie tylko] zdziwiłoby mnie ogromnie, aby, zwłaszcza w czasach wojny, obnosić swoją prywatność. Ojciec pracował jako nocny stróż w Szkole Ogrodniczej, Mama, wraz z innymi, podobnymi jej paniami, zajmowała się na placu [czyli targu] drobnym handlem a Siostra użerała z małymi Rusinami.
Opisane zdarzenia miały miejsce po 22 lipca 1944 roku, bowiem wcześniej opiekowała się moją Siostrą mieszkająca naprzeciw Babcia.
Babcia umarła 20 lipca 1944 roku po sześciotygodniowym paraliżu, w tym samym czasie, kiedy Niemcy ustępowali bolszewikom.
Babcia, wielka patriotka, zmarła w polskim, nie radzieckim ani w ukraińskim Lwowie. Wtedy też przez parę godzin Lwów opanowany został przez Armię Krajową, a na ulicach pojawili się cywile-żołnierze z biało-czerwonymi opaskami, Rodzice natomiast czuwali przy konającej.
Odeszła w godzinie Bożego Miłosierdzia, prawdopodobnie bez bólu, zapatrzona w Zaświaty. Jednak żyjącym pozostał na razie nierozwiązywalny problem pochówku.
Trumnę transportowali Dziadek i Ojciec, zresztą pod bombami, Cmentarz Janowski z kolei znajdował się po drugiej linii frontu, skąd napierali bolszewicy [relacja Urszuli - mojej Siostry].
I wtedy przyszli z pomocą Sąsiedzi-Ukraińcy. To oni udali się do swojego Proboszcza [niedługo potem zesłanego przez Sowietów na Sybir] i przeprowadzili zwycięską batalię z tamtejszą nacjonalistyczną radą parafialną, która za nic nie chciała się zgodzić na tymczasowe użyczenie kawałka ziemi zmarłej „Laszce”.
Dzięki Sąsiadom z kamienicy przy ul. Żółkiewskiej, Babcię pochowano – najprawdopodobniej przy grekokatolickiej cerkwi św. Mikołaja[6], skąd następnie ekshumowano Ją w sierpniu tego samego roku na Cmentarz Janowski.
I jeszcze moja ostatnia uwaga. Mimo iż jestem przeciwniczką stosowania jakiejkolwiek przemocy, tu jednak spuszczane bachorowi manto całkowicie było uzasadnione. Bo nie dość, że wszechpotężny i paraliżujący strach [banderowcy wpadali nocą by wyrznąć wszystkich, bez wyjątku domowników niczym jakie barany][7] bezustannie towarzyszył moim Rodzicom, na dodatek dzieciak, bardzo zresztą „piskaty”, przez swój, połączony z małoletnią głupotą, upór, zachowywał się wręcz skandalicznie.
III. I Bóg też płacze za Lwowem… (16 lipca 2004 roku w Kościele Ojców Karmelitów na Piasku)
Święto Matki Bożej Szkaplerznej, jak co roku ściąga tłumy najuboższych, najbardziej schorowanych oraz najbardziej nieszczęśliwych Krakowian do Pani Piaskowej. Przy okazji, coraz bardziej kurczącą się lwowską garstkę emigrantów z Polski do Polski, którzy wtenczas choćby na chwilę dodatkowo przyklękają przed lwowsko karmelickimi Wizerunkami: a to Niosącego Krzyż Miłosiernego Zbawiciela, to św. Judy Tadeusza Patrona d / s Beznadziejnych.
Po Komunii Świętej wymienionego roku uklękłam przed Obrazem Obarczonego Krzyżem, prosząc Go - nie za bardzo zdając sobie sprawę, o co Go naprawdę proszę - abym od czasu do czasu mogła być Jego Cyrenejczykiem oraz - od przypadku do przypadku - stawać się Jego Weroniką. (Wysłuchał dokładnie i akuratnie. Ale to już nieco inna historia).
Jednocześnie, obserwując pewne – zresztą niezawinione – zaniedbanie kustoszy Bazyliki wobec cudownego Wizerunku oraz odmawiając Koronkę do Bożego Miłosierdzia, przypominałam sobie słuchanych niegdyś opowieści o wystroju oraz wyglądzie całej srebrnej, bo wykonanej z wotów, Kaplicy Pana Jezusa Miłosiernego u Karmelitów bosych we Lwowie. Przypominałam sobie dlatego, ponieważ 10 lat temu zostałam olśniona przez Pana przekazaną mi myślą w chwili, gdy modliłam się za ofiary wojny na Bałkanach, że On – zezwalając wrogom na rabunek rodzinnego Miasta moich Przodków – tym samym uchronił nas przed neobanderowską Bośnią lat dziewięćdziesiątych. Teraz wszak niepomna tamtej iluminacji, ponownie zwróciłam się doń z cichym, bezgłośnym żalem:
„Jezusku najdroższy – powiedziałam – popatrz! Już nie tylko skazałeś nas na wyrzucenie z wiernego Ci zawsze Miasta, ale i sam wydałeś wyrok na siebie… "
Wiedziałam, że słucha; czułam, że zaraz odpowie, więc podniósłszy ku Niemu mokre źrenice, w Jego zbolałych, podpuchniętych , krwią podbiegłych, przesmutnych oczach zobaczyłam dwie ogromne, idealnie kuliste, ciężkie jak rtęć oraz barwy rtęci, łzy.
[1] Zob.: Tadeusz Żukowski: Krystyna Feldman albo Festiwal tysiąca i jednego epizodu. Poznań 2001. – s. 65.
[2] Sanktuarium Podwyższenia Krzyża Świętego w Brzozdowcach w dekanacie stryjskim, leżące w dzisiejszym rejonie Mikołajewskim było w swoim czasie jednym z najważniejszych w Ziemi Halickiej.
[3]www.kresy.pl/
[4] Tamże.
[5] W tym miejscu powołam się na książkę Ojca św. Benedykta XVI pt. „Jezus z Nazaretu”, cz.1., gdzie Autor zwraca wyjątkowo baczną uwagę na przyrównywaną do miłości macierzyńskiej miłość naszego Stwórcy. „Tajemnica macierzyńskiej miłości Boga w szczególnie wymowny sposób wyraża się w hebrajskim słowie „rahamim”, które oznacza właściwie łono matczyne, potem jednak oznaczało również współcierpienie Boga z człowiekiem, miłosierdzie Boże”. (Kraków 2007. – s. 123 – 124).
[6] Według informacji mojej Siostry na ul. Żółkiewskiej [obecnie Chmielnickiego] znajdowały się dwie świątynie. Jedna z nich była cerkwią zakonną [bazylianów].
Jak ustaliłam na podstawie Przewodnika, to na ul. Żółkiewskiej stoją trzy cerkwie: wspomniana, św. Mikołaja, pod numerem 28; cerkiew św. Onufrego (nr posesji 36) wreszcie św. Paraskewji (Piatnyci) pod numerem 63.
[7] Opowiadała mojej Mamie dozorczyni Ukrainka o jednym ze swoich powinowatych, który zarąbał siekierą swoją rodzoną matkę. Jedynie dlatego, iż była Polką, przy czym kobiecina, sama wychowująca z rzezi ocalałe polskie dziecko, była wręcz zrozpaczona.
21 czerwca 2013
Lwów
Typowo prywatne uwagi na temat: „186 spotkanie z cyklu „Wieliczka-Wieliczanie”-
W 70 rocznicę ukraińskiego ludobójstwa Polaków na Kresach Wschodnich (1943-2013) – wieliczanie z Kresów” m. in. sporządzone na podstawie wspomnień moich śp.śp. Rodziców i żyjącej Siostry, która w chwili wybuchu II wojny światowej miała 4 lata oraz moich osobistych refleksji
I. Wędrowiec
Lwów, pierwsza sobota kwietnia 1940 roku. Udręczone Miasto wciąż jakby w śpiączce po zimie infernalnej, kiedy w bezkresy zlodowaciałego imperium wywożono setkami tysięcy najsłabszych ze słabych, natomiast w bolszewickich więzieniach w sposób rutynowo okrutny dokonywano mrożących krew w żyłach, morderstw.
Opowiada Krystyna Feldman[1]: „… byłam świadkiem […] otwarcia lwowskich więzień. Byłam tylko na Łąckiego […]. Bardzo wyraźnie przypominam sobie zwłaszcza jeden obraz. To musiała być młoda dziewczyna. Cała jakimś takim mazidłem oblepiona… oblepiona krwią. Musiała mieć długie blond włosy, bo cała jej zmasakrowana twarz była tymi włosami pokryta. Uciekłam […]. A Niemcy łapali Żydów i kazali im te trupy wynosić […]. Do innych więzień już nie poszłam”.
Twarz zmasakrowana, włosy sklejone krwią… Niczym na cudownym Wizerunku umęczonego Chrystusa Pana z Brzozdowiec[2], o którym to miejscu informuje na, poświęconej Kresom, stronie internetowej[3] Marek A. Koprowski.
Według informacji tegoż, parafia w Brzozdowcach została erygowana w 1410 roku, lecz rozgłos zyskała w chwili, gdy w domu Jadwigi Dolińskiej z Annopola k. Brzozdowiec, 16 maja 1746 roku zapłakał krwawymi łzami obraz [właściwie: obrazek o liczonej powierzchni w (centymetrach) : 0,32 x 0,22].
Dalej wypadki potoczyły się szybko. Proboszcz Michał Mikoszowicz [vel Mikoszewicz] obraz przeniósł do kościoła, gdzie modlący się przed Wizerunkiem obu obrządków doznawali wiele cudów i łask (zwłaszcza uzdrowień, których do 1752 roku naliczono 29) więc po wnikliwej ekspertyzie arcybiskup lwowski - Mikołaj Wyżycki uznał go za „cudowny”. W roku 1777 została ukończona budowa nowego kościoła-sanktuarium i ta Świątynia w prawie niezmienionym stanie funkcjonowała do 1944 roku, czyli do momentu, kiedy na Kresach południowo wschodnich rozpoczęły masowe rzezie na polskich mieszkańcach. Zdeterminowani ludzie powiatu bobreckiego szukali schronienia w Sanktuarium Chrystusa Brzozdowieckiego – i się nie zawiedli. Bo choć wokół płonęły wsie, banderowcy Sanktuarium nie zaatakowali.[4]
Wpatrując się w ukrzyżowanego Zbawiciela z Brzozdowiec mimo woli powinno tegoż patrzącego zastanowić profetyczne wizjonerstwo twórcy czczonego Malowidła. I tak np. zmaltretowane Oblicze Boga-Człowieka to przecież (prawie) wszystkie twarze oraz postaci pomordowanych na tych Ziemiach. Rozdarte (czarne) łono [5] Pana Jezusa , chcąc nie chcąc, kojarzy się wyprutymi wnętrznościami zadręczonych. I jeszcze ta na tle Krzyża łuna podpalonych domostw symbolicznego miasteczka.
Tułaczy Bóg wraz ze swymi Wyznawcami, 16 października 1945 roku, wyjechać musi w nieznane. Podający się za „wyzwolicieli” Sowieci zamieniają Sanktuarium na spichlerz oraz magazyn środków chemicznych. Cudowny Wizerunek Pana Brzozdowieckiego znalazł tymczasem przytulisko w Katedrze p. w. św. Jana Chrzciciela w Kamieniu Pomorskim. Sanktuarium w Brzozdowcach poczęło się odradzać w 1992 roku; 23 stycznia następnego roku sprawowano uroczystą Eucharystię rozpoczynającą nową epokę brzozdowieckiej parafii. Mszy świętej przewodniczył ksiądz Biskup Marcjan Trofimiak. Anno Domini 1995 do Brzozdowiec udała się pielgrzymka z Kamienia Pomorskiego z wierną kopią cudownego Obrazu, natomiast 10 lat później Metropolita Lwowski obrządku łacińskiego - ksiądz Kardynał Marian Jaworski ustanowił w Brzozdowcach sanktuarium Krzyża Świętego.
*
Lwów, pierwsza sobota kwietnia Roku Pańskiego 1940, moja podówczas trzydziestotrzyletnia Mama ma nad ranem osobliwy sen. Oto przed momentem spotkała się twarzą w twarz z samym Chrystusem – Wędrowcem. Na pewno On do Emaus nie podążał, ponieważ szedł przez bielejące dojrzewającym zbożem, pole. Przypuszczalnie był bezdomny, niósł bowiem zarzucony na ramię tobołek, zaś w ręce prawej ściskał, nazywany laską, kij żebraczy (względnie pasterski).
Musiał być bardzo zmęczony, skoro – z niejakim wysiłkiem – przystanął. Spojrzał na Mamę z bezbrzeżnie miłosiernym smutkiem, i poszedł dalej.
Mama przerażona i zaskoczona zaraz zaczęła budzić swoją rodzinę. Niebawem, kiedy wyszła na podwórze, to dowiedziała się od mieszkającej w oficynie Żydówki – sąsiadki, że właśnie, około godziny czwartej nad ranem przyszli bolszewicy i zgarnęli wszystkich lokatorów.
II. Kartka z lwowskiego życia codziennego pod okupacją niemiecką z ukraińskimi morderstwami w tle.
Rozmaicie się żyło z różnymi sąsiadami. Dawni [później mieniący się „Ukraińcami”] Rusini nie byli ani lepsi, ani gorsi od pobratymczych Polaków do momentu, kiedy podburzeni przez tzw. element trzeci, nie stawali się bestiami.
Mama, która w 1918 roku miała lat 11, podczas trwającej długie trzy tygodnie ukraińskiej wojny domowej w Małopolsce Wschodniej niejednokrotnie widywała w swoim rodzinnym mieście ofiary „hajdamackiego terroru” skrępowane kolczastym drutem, z wydłubanymi oczami oraz powyrywanymi językami.
Identyczna zgroza wróciła w po 1 września1939 roku.
Jak twierdzi starsza ode mnie o ponad 10 lat Siostra, trudno mówić o jakichkolwiek okupacyjnych przejściach Jej Najbliższych, ponieważ mieszkający na ul. Żólkiewskiej, Rodzice, byli zwykłymi, szarymi cywilami, których nikt i nic nie obchodziło.
Egoistycznie zajęci codziennym przeżyciem, ją (wówczas kilkuletnią) zamykali w domu, całkowicie izolując od mieszkających w kamienicy rówieśników.
Kiedy mimo to jakoś udawało jej się nawiązać kontakt z dziećmi sąsiadów, to wówczas, gdy tylko się o tym fakcie dowiadywali, ona zaraz obrywała tęgie lanie. Pasem.
Rodzice nie sprostują, bo nie ma Ich wśród żywych. W każdym razie z tego, co wiem [a w chałupie raz po raz, niemal z uporem maniaka, powracano do tych zdarzeń] to właśnie dzięki robiącego u bolszewików Ukraińcowi cudem uniknęli wywózki, ponieważ komisarz [przed wojną z zawodu szewc] bardzo Ich poważał (!).
Moja Siostra była nader gadatliwym dzieciakiem, Rodzice natomiast mieli rzeczywiście rozmaite, grożące torturami i śmiercią sprawy, o których przy małej woleli się nie wypowiadać. Zamykana w mieszkaniu, nie raz i nie dwa wykłócała się przez okno z podwórkowym koleżeństwem, wyzywając tychże od rozmaitych „karaimów” [epitet równoznaczny np. z „czarnuchem” bądź „asfaltem”] czy innych „hajdamackich zaraz”.
Przerażona dozorczyni [też Ukrainka] Rodziców ostrzegała. I nie bez powodu, ponieważ kilkakrotnie na drzwiach ich mieszkania pojawiał się sadzą nakreślony krzyż. Znak, iż tutaj mieszkają wytypowani do rzezi. Polacy.
W chwili obecnej [oraz nie tylko] zdziwiłoby mnie ogromnie, aby, zwłaszcza w czasach wojny, obnosić swoją prywatność. Ojciec pracował jako nocny stróż w Szkole Ogrodniczej, Mama, wraz z innymi, podobnymi jej paniami, zajmowała się na placu [czyli targu] drobnym handlem a Siostra użerała z małymi Rusinami.
Opisane zdarzenia miały miejsce po 22 lipca 1944 roku, bowiem wcześniej opiekowała się moją Siostrą mieszkająca naprzeciw Babcia.
Babcia umarła 20 lipca 1944 roku po sześciotygodniowym paraliżu, w tym samym czasie, kiedy Niemcy ustępowali bolszewikom.
Babcia, wielka patriotka, zmarła w polskim, nie radzieckim ani w ukraińskim Lwowie. Wtedy też przez parę godzin Lwów opanowany został przez Armię Krajową, a na ulicach pojawili się cywile-żołnierze z biało-czerwonymi opaskami, Rodzice natomiast czuwali przy konającej.
Odeszła w godzinie Bożego Miłosierdzia, prawdopodobnie bez bólu, zapatrzona w Zaświaty. Jednak żyjącym pozostał na razie nierozwiązywalny problem pochówku.
Trumnę transportowali Dziadek i Ojciec, zresztą pod bombami, Cmentarz Janowski z kolei znajdował się po drugiej linii frontu, skąd napierali bolszewicy [relacja Urszuli - mojej Siostry].
I wtedy przyszli z pomocą Sąsiedzi-Ukraińcy. To oni udali się do swojego Proboszcza [niedługo potem zesłanego przez Sowietów na Sybir] i przeprowadzili zwycięską batalię z tamtejszą nacjonalistyczną radą parafialną, która za nic nie chciała się zgodzić na tymczasowe użyczenie kawałka ziemi zmarłej „Laszce”.
Dzięki Sąsiadom z kamienicy przy ul. Żółkiewskiej, Babcię pochowano – najprawdopodobniej przy grekokatolickiej cerkwi św. Mikołaja[6], skąd następnie ekshumowano Ją w sierpniu tego samego roku na Cmentarz Janowski.
I jeszcze moja ostatnia uwaga. Mimo iż jestem przeciwniczką stosowania jakiejkolwiek przemocy, tu jednak spuszczane bachorowi manto całkowicie było uzasadnione. Bo nie dość, że wszechpotężny i paraliżujący strach [banderowcy wpadali nocą by wyrznąć wszystkich, bez wyjątku domowników niczym jakie barany][7] bezustannie towarzyszył moim Rodzicom, na dodatek dzieciak, bardzo zresztą „piskaty”, przez swój, połączony z małoletnią głupotą, upór, zachowywał się wręcz skandalicznie.
III. I Bóg też płacze za Lwowem… (16 lipca 2004 roku w Kościele Ojców Karmelitów na Piasku)
Święto Matki Bożej Szkaplerznej, jak co roku ściąga tłumy najuboższych, najbardziej schorowanych oraz najbardziej nieszczęśliwych Krakowian do Pani Piaskowej. Przy okazji, coraz bardziej kurczącą się lwowską garstkę emigrantów z Polski do Polski, którzy wtenczas choćby na chwilę dodatkowo przyklękają przed lwowsko karmelickimi Wizerunkami: a to Niosącego Krzyż Miłosiernego Zbawiciela, to św. Judy Tadeusza Patrona d / s Beznadziejnych.
Po Komunii Świętej wymienionego roku uklękłam przed Obrazem Obarczonego Krzyżem, prosząc Go - nie za bardzo zdając sobie sprawę, o co Go naprawdę proszę - abym od czasu do czasu mogła być Jego Cyrenejczykiem oraz - od przypadku do przypadku - stawać się Jego Weroniką. (Wysłuchał dokładnie i akuratnie. Ale to już nieco inna historia).
Jednocześnie, obserwując pewne – zresztą niezawinione – zaniedbanie kustoszy Bazyliki wobec cudownego Wizerunku oraz odmawiając Koronkę do Bożego Miłosierdzia, przypominałam sobie słuchanych niegdyś opowieści o wystroju oraz wyglądzie całej srebrnej, bo wykonanej z wotów, Kaplicy Pana Jezusa Miłosiernego u Karmelitów bosych we Lwowie. Przypominałam sobie dlatego, ponieważ 10 lat temu zostałam olśniona przez Pana przekazaną mi myślą w chwili, gdy modliłam się za ofiary wojny na Bałkanach, że On – zezwalając wrogom na rabunek rodzinnego Miasta moich Przodków – tym samym uchronił nas przed neobanderowską Bośnią lat dziewięćdziesiątych. Teraz wszak niepomna tamtej iluminacji, ponownie zwróciłam się doń z cichym, bezgłośnym żalem:
„Jezusku najdroższy – powiedziałam – popatrz! Już nie tylko skazałeś nas na wyrzucenie z wiernego Ci zawsze Miasta, ale i sam wydałeś wyrok na siebie… "
Wiedziałam, że słucha; czułam, że zaraz odpowie, więc podniósłszy ku Niemu mokre źrenice, w Jego zbolałych, podpuchniętych , krwią podbiegłych, przesmutnych oczach zobaczyłam dwie ogromne, idealnie kuliste, ciężkie jak rtęć oraz barwy rtęci, łzy.
[1] Zob.: Tadeusz Żukowski: Krystyna Feldman albo Festiwal tysiąca i jednego epizodu. Poznań 2001. – s. 65.
[2] Sanktuarium Podwyższenia Krzyża Świętego w Brzozdowcach w dekanacie stryjskim, leżące w dzisiejszym rejonie Mikołajewskim było w swoim czasie jednym z najważniejszych w Ziemi Halickiej.
[3]www.kresy.pl/
[4] Tamże.
[5] W tym miejscu powołam się na książkę Ojca św. Benedykta XVI pt. „Jezus z Nazaretu”, cz.1., gdzie Autor zwraca wyjątkowo baczną uwagę na przyrównywaną do miłości macierzyńskiej miłość naszego Stwórcy. „Tajemnica macierzyńskiej miłości Boga w szczególnie wymowny sposób wyraża się w hebrajskim słowie „rahamim”, które oznacza właściwie łono matczyne, potem jednak oznaczało również współcierpienie Boga z człowiekiem, miłosierdzie Boże”. (Kraków 2007. – s. 123 – 124).
[6] Według informacji mojej Siostry na ul. Żółkiewskiej [obecnie Chmielnickiego] znajdowały się dwie świątynie. Jedna z nich była cerkwią zakonną [bazylianów].
Jak ustaliłam na podstawie Przewodnika, to na ul. Żółkiewskiej stoją trzy cerkwie: wspomniana, św. Mikołaja, pod numerem 28; cerkiew św. Onufrego (nr posesji 36) wreszcie św. Paraskewji (Piatnyci) pod numerem 63.
[7] Opowiadała mojej Mamie dozorczyni Ukrainka o jednym ze swoich powinowatych, który zarąbał siekierą swoją rodzoną matkę. Jedynie dlatego, iż była Polką, przy czym kobiecina, sama wychowująca z rzezi ocalałe polskie dziecko, była wręcz zrozpaczona.
Na początku było Słowo (z Ewangelii św.Jana)
I wytoczyła Lidia coś w rodzaju KOLUBRYNY politycznej przeciwko Marii wierszowi. Tego kroku już wcale nie rozumiem.
Pokój temu Portalowi. Ukrainie ład i porządek racz dać Panie Boże, mądrych polityków, dobrych sąsiadów i owocnej współpracy z naszą Ojczyzną. A spokój ducha Lidii również. Wcale nie zaprzeczałam, nigdy i nigdzie że bandy UPA robiły tyle zła, przecież w imię obiecanej przez Hitlera wolnej Ukrainy dokonywali tego bandytyzmu na narodzie polskim. Tylko nie wiem Lidio, dlaczego Ty przeciwstawiasz to wszystko mojemu wierszowi, który li tylko poruszył sprawę obecnego przewrotu na Ukrainie, przewrotu, który spod rosyjskich wpływów chce wyrwać Ukrainę i zbliżyć do Unii.
Pokój temu Portalowi. Ukrainie ład i porządek racz dać Panie Boże, mądrych polityków, dobrych sąsiadów i owocnej współpracy z naszą Ojczyzną. A spokój ducha Lidii również. Wcale nie zaprzeczałam, nigdy i nigdzie że bandy UPA robiły tyle zła, przecież w imię obiecanej przez Hitlera wolnej Ukrainy dokonywali tego bandytyzmu na narodzie polskim. Tylko nie wiem Lidio, dlaczego Ty przeciwstawiasz to wszystko mojemu wierszowi, który li tylko poruszył sprawę obecnego przewrotu na Ukrainie, przewrotu, który spod rosyjskich wpływów chce wyrwać Ukrainę i zbliżyć do Unii.
Proszę nie upolityczniać mojego tekstu :!: Napisałam go wyłącznie dla upamiętnienia tamtych wydarzeń, a teraz :bleee: zamieściłam jako antidotum czegoś, co nie ma żadnego związku z polską racją stanu :!: w postaci wiersza Marii. I tyle, względnie - aż tyle :roll:
Na początku było Słowo (z Ewangelii św.Jana)
Mario, proszę daj spokój :!:
Najpierw napisałaś coś bez zastanowienia, wiedziona impulsem chwili. Kiedy Ci przywołałam przed Twoje niemłode oczęta, rozmaite - skojarzone z Twoim wierszem - straszności, to nie tylko, że poczułaś się obrażona, ale zaczęłać komentatorkę obrażać, która ośmieliła się mieć inne, niż Ty, zdanie :!:
Autokomentarz o tamtych wydarzeniach przeniosłam do publicystyki :!: Żeby po prostu odchudzić Twój temat, który rzeczywiście - z polską racją stanu - nie ma nic wspólnego :!: Kiedy dzisiaj opowiedziałam o Twojej połezyji mojej mieszkającej w Przemyślu Przyjaciółce, to ta upoważniła mnie, żebym Cię poinformowała, iż w momencie Twoich odwiedzin w Jej mieście "dostaniesz od Niej w zęby"
I co :?: Znowu się wtrącasz do nieswoich spraw, bo przecież nie Twój Lwów - jak mi napisałaś - więc i nie Twoje południowo-wschodnie Kresy :!:
"Moje Kresy" są referatem wygłoszonym z okazji upamiętnienia siedemdziesiątej rocznicy holokaustu przez bandy OUN-UPA na Wołyniu oraz Podolu. I co Ci do tego :?: Chyba, że wzorem Twego idola z Majdanu zaprzeczysz ukraińskiemu ludobójstwu :roll: :roll:
Najpierw napisałaś coś bez zastanowienia, wiedziona impulsem chwili. Kiedy Ci przywołałam przed Twoje niemłode oczęta, rozmaite - skojarzone z Twoim wierszem - straszności, to nie tylko, że poczułaś się obrażona, ale zaczęłać komentatorkę obrażać, która ośmieliła się mieć inne, niż Ty, zdanie :!:
Autokomentarz o tamtych wydarzeniach przeniosłam do publicystyki :!: Żeby po prostu odchudzić Twój temat, który rzeczywiście - z polską racją stanu - nie ma nic wspólnego :!: Kiedy dzisiaj opowiedziałam o Twojej połezyji mojej mieszkającej w Przemyślu Przyjaciółce, to ta upoważniła mnie, żebym Cię poinformowała, iż w momencie Twoich odwiedzin w Jej mieście "dostaniesz od Niej w zęby"
I co :?: Znowu się wtrącasz do nieswoich spraw, bo przecież nie Twój Lwów - jak mi napisałaś - więc i nie Twoje południowo-wschodnie Kresy :!: "Moje Kresy" są referatem wygłoszonym z okazji upamiętnienia siedemdziesiątej rocznicy holokaustu przez bandy OUN-UPA na Wołyniu oraz Podolu. I co Ci do tego :?: Chyba, że wzorem Twego idola z Majdanu zaprzeczysz ukraińskiemu ludobójstwu :roll: :roll:
Ostatnio zmieniony pt 31 sty, 2014 przez Lidia, łącznie zmieniany 1 raz.
Na początku było Słowo (z Ewangelii św.Jana)
Lidio - po prostu jesteś wredną osobą. Nigdy bym nie potrafiła tak niszczyć ludzi jak TY to robisz. Odwracasz kota ogonem i mówisz "a nie mówiłam". Szukasz kogoś ot tak sobie, żeby wyładować swoje frustracje. Ani mnie nie interesuje Przemyśl, ani twoja tam mieszkająca przyjaciółka. A ubliżanie ludziom, to twoja specjalność - jak widzę tu na portalu, bowiem nie tylko mnie się czepiasz. Lubisz rodzić wątki zapalne. Kobieto - a kysz z taką praktyką.Lidia pisze:Mario, proszę daj spokój :!:
Kiedy dzisiaj opowiedziałam o Twojej połezyji mojej mieszkającej w Przemyślu Przyjaciółce, to ta upoważniła mnie, żebym Cię poinformowała, iż w momencie Twoich odwiedzin w Jej mieście "dostaniesz od Niej w zęby"
"Moje Kresy" są referatem wygłoszonym z okazji upamiętnienia siedemdziesiątej rocznicy holokaustu przez bandy OUN-UPA na Wołyniu oraz Podolu. I co Ci do tego :?: Chyba, że wzorem Twego idola z Majdanu zaprzeczysz ukraińskiemu ludobójstwu :roll: :roll:
Czy zdajesz sobie sprawę, że mamy luty 2014r i Polska jest członkiem NATO oraz Unii Europejskiej? Może trzeba ci było o tym przypomnieć.
W takim razie zaparz kolejną kawę i zadzwoń do przyjaciółki do Przemyśla. Porozmawiajcie sobie o tym. Może zejdziecie obydwie na ziemię.
Aha - Lidio - ja Ci ani razu nie ubliżyłam, a Ty mi w każdym poście, przecież każdy kto czyta, widzi to. To świadczy tylko i wyłącznie o twoim WYSOKim urodzeniu. I to by było na tyle.
Jedyna nadzieja, że Maria wyładowawszy tu swoją furię :krzyk: wreszie oraz ostatecznie moje teksty zostawi w spokoju ;-) Dobre i to 
[ Dodano: Sob 01 Lut, 2014 ]
A o Ukrainie i jej krwawych symbolach ilektroć zaistnieje określona potrzeba, to i tak będę pisać. :zniesmaczony:
[ Dodano: Sob 01 Lut, 2014 ]
I tu też muszę podkreślić:
Maria mój wpis zmanipulowała, wybierając z niego to, co dla niej wygodne. I Maria kompletnie zapomniała, kto jej uprzednio permanentnie ubliżał nader ordynarnymi słowy.
Sądząc bowiem z wybiórczego :!: :!: cytatu Marii, Lidia rzeczywiście jest wredna, bo upomina się o prawdę.
A literatura okolicznościowa, Pani Mario, jest ogromnie w swoich treściach i przesłaniach, ryzykowna. Pani powinna się była z tym liczyć. Oraz z tym, że w polityce - często gęsto - adwersarze skaczą sobie do oczu.
I słyszała też Pani o takim zjawisku jak "polemika literacka"? Ostra i to nawet bardzo.
Bo literatura Pani Mario, to nie tylko Pani konwentykle wśród emerytów i rencistów z TWA, stojących w trzyosobowej kolejce po autograf do Pani podobnych
[ Dodano: Sob 01 Lut, 2014 ]
A o Ukrainie i jej krwawych symbolach ilektroć zaistnieje określona potrzeba, to i tak będę pisać. :zniesmaczony:
[ Dodano: Sob 01 Lut, 2014 ]
I tu też muszę podkreślić:
Maria mój wpis zmanipulowała, wybierając z niego to, co dla niej wygodne. I Maria kompletnie zapomniała, kto jej uprzednio permanentnie ubliżał nader ordynarnymi słowy.
Sądząc bowiem z wybiórczego :!: :!: cytatu Marii, Lidia rzeczywiście jest wredna, bo upomina się o prawdę.
A literatura okolicznościowa, Pani Mario, jest ogromnie w swoich treściach i przesłaniach, ryzykowna. Pani powinna się była z tym liczyć. Oraz z tym, że w polityce - często gęsto - adwersarze skaczą sobie do oczu.
I słyszała też Pani o takim zjawisku jak "polemika literacka"? Ostra i to nawet bardzo.
Bo literatura Pani Mario, to nie tylko Pani konwentykle wśród emerytów i rencistów z TWA, stojących w trzyosobowej kolejce po autograf do Pani podobnych
Ostatnio zmieniony sob 01 lut, 2014 przez Lidia, łącznie zmieniany 1 raz.
Na początku było Słowo (z Ewangelii św.Jana)
Nie muszę nic manipulować, tylko wyeksponowałam Lidio Twoją wrogość do mnie. Przecież wpis kompletny jest nieco wyżej i każdy może sprawdzić i porównać. W imię czego postanowiłaś mnie się uczepić i właśnie wzorem tego, co uprzednio na każdym kroku prześladował, teraz Ty przejęłaś pałeczkę czepialstwa?Lidia pisze:
Maria mój wpis zmanipulowała, wybierając z niego to, co dla niej wygodne. I Maria kompletnie zapomniała, kto jej uprzednio permanentnie ubliżał nader ordynarnymi słowy.
Sądząc bowiem z wybiórczego :!: :!: cytatu Marii, Lidia rzeczywiście jest wredna, bo upomina się o prawdę.
A do tego zwrotu Maria mój wpis zmanipulowała - po prostu znowu nadużycie słowne.
A mi to lotto. :motylek: