Moje pożegnanie

[Jan Stanisław Kiczor]

Moje pożegnanie

„…życie bez końca
jest byciem bez sensu
światłem bez cienia
echem bez głosu”
/„Ostatnia rozmowa” – T.Różewicz/


Dobrześ wybrał, mój Mistrzu, ten kawałek nieba
Który nawet przez chmury umie słońcem pieścić,
Gdzie wiersze się budują z ciszy tkwiącej w drzewach,
A co boskie, co ludzkie, szuka własnych treści.

Poza ciałem i słowem jest ogrom wspaniały:
To czego się boimy, lecz nie chcemy mówić,
Samotność poskładana z prawd dawno zwietrzałych
I światło, które ciemność ceni i hołubi.

Na cóż Ci rozumienie gwiazd, planet, wszechświata,
Meandrów filozofii opasłe tomiska?
Wszechświat się dziś już cały z twoją duszą zbratał,
Strofy po karkonoskich spływają urwiskach.

I słychać głos poety, gdy coś go uwiera:
Życie sens ma dlatego, że trzeba umierać.


.