wierszyk wcale nie-sercowy

[Colett]

odczekałam już swoje w tej kolejce nie-życia
stół dorobił się dołków w linie nie-papilarne
za odciski na skroniach cierpią zmarszczki w policzkach
w dłoni siły zabrakło grzywki nikt nie odgarnie

zadeszczyło mnie lato, jesień zwiędła za oknem
roztopiła się zima w szaroburej kałuży
zanim zjawił się marzec kotom posiwiał płotek
wiosnę jakoś przespałam zamki z lodu chcąc skruszyć

zapomniało niesforne że gdzieś kiedyś z plecaka
jeszcze pragnąc się wyrwać na wyprawę w nieznane
nauczyło się pękać chociaż kamień by płakał
jeszcze bije rytmicznie często dratwą łatane