CHRZEŚCIJANIE

[Zasmucony]

W pyle drogi
W pokrzykiwaniach ludzi
W ryku osłów
Szedł Bóg

Całkiem sam

Tylko Matka
Obejmowała Go
Bez końca wzrokiem

Tylko paru uczniów
Myślą podtrzymywało
Niepewnie Jego ból.

Cierpliwie niósł Bóg
Człowieczeństwo
Swoją wielką miłość
Za którą musiał umrzeć.

Usłużnie podawano
Oprawcom
Gwoździe śmiechu
Gąbkę z ironią
Włócznię pogardy

A potem już nikogo
Nie było
Kiedy zdejmowano
Ciało
Syna Człowieczego
Wszyscy prawie mieli
Ważniejsze sprawy

Nikt nie zatrzymuje się
Przecież nad tym
Co bezpowrotnie minęło

Któż mógł przewidzieć
Względność tego
Co dotąd
Zawsze było
Nieodmienne

A jednak
Wtedy
Raz jeden
W dziejach
Wydarzyło się
Coś
Co zaprzeczyło
Wszystkiemu
Dotychczasowemu

I z tego
Zaprzeczenia
My jesteśmy.

[Mariola Kruszewska]

A gdybyś spróbował wydłużyć wersy? Przekształcić w coś na kształt narracji poetyckiej?

Nikt nie zatrzymuje się przecież nad tym
Co bezpowrotnie minęło

Któż mógł przewidzieć względność tego
Co dotąd zawsze było
Nieodmienne

A jednak
Wtedy raz jeden w dziejach wydarzyło się
Co zaprzeczyło wszystkiemu dotychczasowemu

I z tego zaprzeczenia
My jesteśmy.

Ostatnia myśl podoba mi się. I ryk osłów. ;)