pięknienie

[Pier Dułka]

Spotkali się wiosną w miasteczku spokojnym
panienka nieładna i pan nieprzystojny,
i z nieba jasnego uderzył w nich piorun,
obudził uśmiechy i dodał kolorów.

Więc pan się odważył i zabrał panienkę
na spacer po mieście z urokiem i wdziękiem:
wstąpili na kawę do pustej kawiarni
w tej swojej nadziei uroczo niezdarni.

Biegając po parku kłaniali się wszystkim
choć panna nieładna a pan trochę brzydki
i choć trochę ludzie nosami kręcili
pod tymi nosami cieszyli się z nimi.

Gdy kupił pan tanio u starej cyganki
druciany pierścionek ze sztucznym brylantem
nieładna panienka szeptała: mój miły
jak pięknie się brzydkim marzenia spełniły.

Babunia przepiękna i dziadzio przystojny
wciąż jeszcze mieszkają w miasteczku spokojnym
gdzie z nieba szarego uderzył raz piorun
malując im życie w milionach kolorów.

[maybe]

Oni piękni inaczej, a wiersz piękny, bo ... piękny :)

[niezapominajka]

"panienka nieładna i pan nieprzystojny" - a jaki wiersz piękny

[megi]

Uśmiecham się do nich i do Autora, sympatyczny wiersz.
Dzięki takim wierszom świat pięknieje.

[Fred]

Pięknie o brzydkich. Zresztą piekno i brzydota to kategorie wzgledne.

[Leon Gutner]

Cóż - ciśnie mi się na usta jedno słowo - życie .
Podałeś ładnie odczytałem z przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.