dopóki starczy światła

[Ewa Kłobuch]

nasze istnienia zostały odwołane
podpływa łódź a ty po trzykroć wypierasz się czasu

o Bogu ani słowa
choć burta obija kolana jeszcze uciekasz spojrzeniem
omiatając przykurzone twarze za szkłem

zbyt daleko by wdawać się z nimi w dyskusje
na temat wyższości dębu nad sosną
albo życia przyziemnego nad tym pod sufitem

światy zaprzeszłe jak roje much
czerpiących moc z pobudzonych żarówek

[Wiesława Ptaszyk]

Podoba mi się nastrój wiersza, i te światy zaprzeszłe jakże mi bliskie..., nie zrozumiałam wersu - " albo życia przyziemnego nad tym pod sufitem" (może jeszcze mnie oświeci)

Pozdrawiam serdecznie

[Ewa Kłobuch]

Dziękuję, Wiesławo:) Kombinuj.

[Hexe]

...choć burta obija kolana jeszcze uciekasz spojrzeniem
omiatając przykurzone twarze
za szkłem... a mnie nadal podoba się ta fraza :)

[Bożena]

wiersz symboliczny - trudny dla mnie- przyznaję-

nasze istnienia zostały odwołane
podpływa łódź a ty po trzykroć wypierasz się czasu

-- robi wrażenie- światło kiedyś gaśnie choćby nie wiem jak ten fakt wypierać i tak nastąpi- wiersz wywołuje u mnie ciarki pod skórą i nie wiem dlaczego- ale to chyba dobrze- pozdrawiam

[Ewa Kłobuch]

Hexe, Magdo, Bożeno - dziękuję:)

[perełka]

świetny i ta szczypta ironii w puencie

[Ewa Kłobuch]

Dziękuję, perełko:)

[megi]

Wiersz wywołuje mnóstwo skojarzeń i myśli o życiu, teraz i po odwołaniu.
Bardzo mi się podoba, świetne metafory, bardzo dobra końcówka.

[Ewa Kłobuch]

Dziękuję, megi:)

[Estycyda]

Pogratulować tak pięknego wiersza, super on wyszedł

[Ewa Kłobuch]

Dziękuję, Estycydo:)

[cortessa]

Pięknie składasz słowa, Ewo.

[maybe]

Brzmi jak metafora odchodzenia, przechodzenia - wiecznej wędrówki. Bardzo ciekawa metafora

[Hanna L.]

Mnie też urzekły metafory.
z pozdrowieniem