niepojęte

[Ewa Kłobuch]

moja wiara płytka jak uliczne akweny
jeszcze szukała oparcia aż tu któregoś dnia
zabrakło w całym mieście krawężników i ławek

za nami samospełniająca się przepowiednia
i wyrok który zapadł na długo przed
wymyśleniem kija

nie wytłumaczymy się ze słów
ze snów
bo nikt już nie słucha
nie próbuje zrozumieć dlaczego

tak głucho
pusto
bezproduktywne wszystko jedno

żeby choć gniew
albo żal
a tu nic

nawet trupa w szafie

[lilo]

Obojętność chyba najbardziej przytłacza...gdzieś tam rozpiera od wewnątrz świadomość, że nie ma już niczego, tylko cisza, pustka, marazm...żeby zacząć żyć trzeba znów poczuć na nowo...

[Irena]

nie wytłumaczymy się ze słów
/....../
bo nikt już nie słucha
nie próbuje zrozumieć dlaczego

Bliski mi ten wiersz, a szczególnie cytowane słowa.
Coraz bardziej wydaje mnie się, że nie mamy ochoty słuchać drugiego człowieka, a tłumaczeń to już wcale.
Każdy czuje się prokuratorem, adwokatów brak...a wyroki i tak podyktuje życie.
Trochę zmieniłabym zapis, trochę okroiła ze słów, ale nie wkładam łapek w cudze słowa.
Zapamiętam jednak ten utwór.

Pozdrawiam.

[megi]

Wiersz na tak, tylko tytuł 'niepojęte' nie pasuje mi do niego.

[Hexe]

Puenta - super, zresztą nie tylko, cały wiersz mi się podobać :)

[Mariusz]

Tytuł potwierdził tylko, drugie dno w wierszu. ...i dobrze. pozdrawiam

[Ewa Kłobuch]

lilo, Ireno, megi, Hexe, Mariuszu - dziękuję:)

[maybe]

Wszystko nijakie. W wierszu - bo sam wiersz bardzo wymowny

[Wiesława Ptaszyk]

Taki stan "zawieszenia" wydaje się niepojęty...a jednak, wyobrażam sobie, że to następstwo traumatycznych

Taki stan "zawieszenia" wydaje się niepojęty...a jednak. Zamyślił mnie Twój wiersz

[Liliana]

żeby choć gniew
albo żal
a tu nic

Obojętność. Tyle jej teraz.