[Mariola Kruszewska]

mimo wszystko było warto

poszliśmy razem na spacer
od zakrętu Drogi Mlecznej ku domowi

mijaliśmy porty wiecznie zatłoczone pośpiechem
statków przepełnionych po burty
siadywaliśmy milczący na ławce
mijaliśmy tłumy wiwatujące tłumy gniewne
ludzi na trybunach i martwych ludzi
siadywaliśmy milczący na plaży

każdą noc stemplował księżyc
gdy zasypialiśmy pod granatowym płótnem
każdego ranka słońce wskazywało kierunek
ślady stóp wypełniały się cieniem

nogi grzęzły coraz głębiej
ale błagałem by ta droga nigdy się nie skończyła
podniosłem kij i groziłem jej z każdym krokiem

a gdy dotarliśmy pod próg naszego domu
poszliśmy razem na spacer
w przeciwnych kierunkach

[Mariola Kruszewska]

ementalarnie

trzaskasz talerzami
i wieczór obraca się w ruinę
choć maciejka ledwo co opierzona

wyspy szczęśliwe odpływają
do utraconego raju
żegnane kuchenną ścierką

miłości ty moja
wzlatuj nad poziomy
kuchennego blatu

do błękitnych krawędzi
ziemskiego portyku gdzie obłoki
wybuchają płomieniem

uwierz
są rzeczy piękniejsze
od ceny żółtego sera w promocji

na przykład ty
i ten wiersz też

z dziurami

[Mariola Kruszewska]

zamach stanu

królewski dębie
do wczoraj olbrzymie
ścięto ci koronę
zwyczajnie toporem
jak głowę nieszczęsnej żonie Henryka VIII

z zielonych tętnic trysnęła posoka

poszłyście na rzeź
sztywny karku
zielone pukle w szlachetnych skrętach

poćwiartowano ramiona obciążone
sumieniem powieszonych

wyprężony kikut
pomnik niepodległości
urąga niebu zstępując do piekieł
podłogi

wiatr gwiżdże requiem na liściach wierzby
w której chichocze strzyga

[Mariola Kruszewska]

bez GPS albo Wycieczka pod Tarnopol

to nie to miejsce
ktoś złośliwy podmienił krajobraz
przecież dobrze pamiętam
nie jestem jeszcze taka
stara

tu bawiła się przed chwilą rudowłosa Hanka
ma krótkie warkocze w nich wstążki
czerwone wąskie
może schowała się w tych zaroślach
co wybujały od wczoraj
ukryła się dobrze
i nadal czesze kukiełkę

tam ojciec uwiązał wierzgającego Kasztanka
nie wprowadził go do stajni
bo płomienie lizały gwiazdy
koń kwiczy do dziś
a najgłośniej nocami

zabłądziłyśmy kochana
ziemia pachnie inaczej
i drzewa szumią tak odmiennie
że nie mogę pojąć ich mowy
a przecież pamiętam każdy szelest
najcichszy pisk domowej myszy
którą brałam za skrzata
skrzypienie drzwi do stodoły
co brzmiało jak skarga

nawet ludzie spoglądają
bez uśmiechu
z sercem schowanym głęboko

to nie to miejsce
nie to miejsce

[Mariola Kruszewska]

w pewnym wieku wypada

zamknął za sobą drzwi cicho
żadnego trzaskania rodem z melodramatów
które znasz na pamięć
raczej niczym głuche przesuwanie kamienia grobowego
wtedy wypadła ci miska z rąk
i odtąd zawsze ci coś
wypada

z twojego kalendarza wypadają dni
jeden po drugim
najpierw uleciały wszystkie niedziele
stawiając poniedziałki w niezręcznym położeniu

pozostał czarny tydzień
bez świątecznej czerwieni
barszczu z kartoflami
róż bez okazji

wypadły klucze do wielu przyjaciół
którym w rozpaczy nie otworzyłaś drzwi
barykadując okna i uszy

wypadają znajomi stając się na powrót obcymi
odleciały dzieci do kolonii gniazd
na drugim brzegu wielkiego morza
już nikt nie pochwali
twojego rosołu z domowym makaronem
połykasz tygodnie bez przypraw
obok pusta miska
jak wklęśnięcie po wypadłym sercu

[Mariola Kruszewska]

nie pierwszy

wielkie mi rzeczy
kochasz

z tego powodu nie wzdychaj nie płacz
oszczędzaj gardło na rozpacz
a przede wszystkim
nie próbuj pisać

wiersze o miłości ociekają
tandetą
jak kramy w dzień odpustowy

a tu trzeba wyrywać trzewia
sypać sól w oczy
a nawet
zwyczajnie iść do pracy