widzenia Marii

[Ewa Kłobuch]

w jej ogrodzie co noc gromadzą się wisielcy
niektórych już zna z widzenia i wymieniają uprzejmości
nowi milczą skupieni na śmierci kołysząc się miarowo
uspokajają nurt odległej rzeki

Maria wyobraża sobie wtedy że przechodzi po wodzie
po tamtej stronie czeka wszystko czego się wyrzekła
kusi obiecany odpust i miejsce na odwieszenie krzyża

w jej ogrodzie szumi i złowróży
zwłaszcza gdy patrzeć pod światło świat staje się przejrzysty
by w końcu rozmyć się przeistoczyć w wielobarwną plamę
do starcia powieką albo rękawem

tym bardziej gdy sączy się siąpi uwalnia przez pory
sól ze sparciałych sznurów czy lizawki w miejsce księżyca
na szczęście na wszystko jest sposób
i Maria zakrywa defekt kolejną głową

do świtu powinna się utrzymać

[maybe]

Intrygująca Maria. Wiersz też. Lubię takie - niepokojące, magiczne, metafizyczne :)

[Leon Gutner]

Białe ....ale zaciekawiło Leona .
Fajnie zapisane .

Z uszanowaniem L.G.

[Ampeliusz]

Ogromnie się cieszę, że mogłem ponownie przeczytać ten wiersz.
Pozdrawiam ciepło.

[Ewa Kłobuch]

Dziękuję.

[niezapominajka]

Czytałam z zainteresowaniem

[Ewa Kłobuch]

Dziękuję.

[Wiesława Ptaszyk]

Podoba mi się jak prowadzisz narrację, nie można przestać czytać...

Pozdrawiam:)