strumień

[kondziubsg]

Widziałem jak wicher wyrywał korzenie drzew, pnących się dumnie w przestworza
Słyszałem jęk wielkich statków, wciąganych w otchłanie morza
Poczułem na własnej skórze chłód nieskończonej przestrzeni
I płakałem bezsilnie, gdy moja wiara ginęła, rozpływając się pośród cieni
Leżę teraz pokornie, pokonany, stłamszony
Jak zapałka na deszczu, ciężkimi kroplami gaszony
Patrzę w tył i rozumiem, że tutaj właśnie zmierzałem
Każdy uśmiech, każdy triumf, wszyscy których kochałem
Wszystko to odpływa wąskim, mętnym strumieniem
Zostałem tylko ja, razem ze swoim sumieniem

[Tomasz Kowalczyk]

Wiersz nie wzbudził mojego entuzjazmu: gramatyczne, niewyszukane rymy, brak właściwej rytmiki, zaprezentowane środki poetyckiego wyrazu dosyć niewyszukane, błędy interpunkcyjne... Prosta tematyka z typu "mrocznych". Typowe, początkujące pisanie.

Pozdrawiam

[faniente]

Wiersz nie wzbudził mojego entuzjazmu: gramatyczne, niewyszukane rymy, brak właściwej rytmiki, zaprezentowane środki poetyckiego wyrazu dosyć niewyszukane, błędy interpunkcyjne... Prosta tematyka z typu "mrocznych". Typowe, początkujące pisanie.

Pozdrawiam

Na tym forum z autentyczną przyjemnością czytam tylko Twoje teksty. Niezależnie czy są one pochwałą, czy krytyką to zawsze cechują się wiedzą i opanowaniem tematu. Jak to mówią młodsi - szacun