codzienność

[niezapominajka]

jest samotność
we dwoje
głucha i ślepa
przewraca się o miłość

jest jak echo
nie chce rozmawiać
krzyczy
by zagłuszyć ciszę

samotność
słońca
które w pojedynkę
do końca świata
i łez bo smutno

ubrana w biel
a wszyscy na czarno

[spirytysta]

Czegoś mi zabrakło w tym wierszu. Pierwsze dwa wersy ocierają się już o banał. Treść bardzo mi bliska, pozdrawiam.

[Tomasz Kowalczyk]

Niezręczny dobór słownictwa spowodował, że wiersz czyta się "chropowato", niespójnie. Gdyby napisać go od początku, używając ciekawej metaforyki...
Banalny motyw echa usiłującego "zagłuszyć ciszę".
Trzecia zwrotka cała do wymiany. Zaskakujące jest użycie słowa "smutno".

Pozdrawiam

[niezapominajka]

Magdo - dziękuję


spirytysto - dziękuję, nie wyszło...


Tomaszu Kowalczyku - dziękuję, masz rację. - banalny nie tylko motyw...


Pozdrawiam

[maybe]

Treść jak najbardziej zasługuje na wiersz. I wierzę, że potrafisz zmienić ten, na doskonały. Czytając, spróbuj pominąć "jest" w pierwszej i drugiej cząstce. Nie lepiej? Kolejne - przyjdzie moment, że dasz radę zmienić pomijając drugą samotność. Wiesz, od nadmiaru ... ;) To takie nieśmiałe uwagi Twojej wiernej czytelniczki :)

[niezapominajka]

Magdo - bardzo Ci dziękuję za rady :-) Próbuję, ale coś mi nie wychodzi...




maybe - zmobilizowałaś mnie bardzo :-) Obiecuję Tobie i Magdzie, że postaram się :-) Dziękuję


Pozdrawiam

[Michael]

Zajrzałem z ciekawością, co też "niezapominajkowego" tym razem zaistniało. I z przyjemnością wróciłem: ze względu na treść i słusznie podkreśloną delikatność .

Niezapominajko , miło było zagościć.


Pozdrowienia,

M.

[niezapominajka]

Michaelu - dziękuję :-) To Ciebie bardzo miło gościć

[Michael]

Niezapominajko , staram się jak mogę.

[niezapominajka]

Michaelu - wiem

Dziękuję