epitafium od niechcenia

[Pier Dułka]

Kiedy wieczór zamieniam na senność
Mona kładzie się obok i pyta:
ile wiary dziś ze mnie uciekło
w pięknych wersach i pustych zachwytach?

Po co wojny na słowa jak miecze?
Po co wiersze jak ogień czerwone?
Kiedyś trzeba się z ludzi wyleczyć
i człowieka do siebie przekonać.

Potem kładzie na ustach mi palec
i zachłannie przytula do piersi.
Mona nie chce bym pisał nas dalej,
bo jej trzeba autora, nie wierszy...
***
Ach jak dobrze, jak cicho mi z tobą
w tym kochaniu wyśnionym na pamięć...
Tylko po co trumienkę znów wiozą,
w której mieści się każdy poranek?

[Leon Gutner]

Świetnie . Naprawdę super . Jestem zachwycony od początku do końca .

Z ogromnym uznaniem L.G.

[perełka]

loki chylę

[Irena]

Grześ...zabieram

[Lidia]

[cortessa]

Przepiękny wiersz! Gratuluję!