Pamięć zmysłów

[Latima]

Tak cicho. Syreny straciły głos,
tylko wciąż się tli, czuję swąd.
Opadły bezradne ręce
jak wtedy, gdy samoloty
plujące na moją drewnianą oazę,
obudziły strach w wiśniowym sadzie.


Próbowałam wrócić.
Próbowałam wskrzesić.
Próbowałam.

Materiał do budowy. Pozbawiony wielowiekowej
stęchlizny pokryją farbą, najnowszą zdobyczą XXI wieku.
Mistrzowie dołożą starań - dźwigary doskonale dopasowane.
Tylko ten zapach, pamięć murów, ślady rąk, wota
zawisną pytajnikiem pod stropem.

Próbowałam wrócić.
Próbowałam wskrzesić.
Próbowałam

[Lidia]

Czyżby kolejny z "niedocenionych" wierszy? Przecież on jest najprawdziwszy z prawdziwych Sobą i przez siebie napisany

[Latima]

Bardzo dziekuję za Twoje, Lidio, slowa, bardzo! ,La

[perełka]

byle się peelka nie poddała

[Maria]

Wiem jak bolesne są chwile na stałe przypięte w pamięci i dlatego tylko posiedziałam tu dłużej, też mam takie momenty.
Spokojnych Świąt.

[anastazja]

Czyżby kolejny z "niedocenionych" wierszy? Przecież on jest najprawdziwszy z prawdziwych Sobą i przez siebie napisany

Ależ skąd - wiersz jest realistyczny aż do bólu. Ukłony wielki La

[Tomasz Kowalczyk]

Bardzo ciekawy wiersz, Latimo, pełen poetyckiego napięcia - jak to zwykle u Ciebie.
Usunąłbym dwa ostatnie przecinki z pierwszej zwrotki. I dodałbym końcową kropkę.

Pozdrawiam

[Latima]

ok, z przecinkami się zgadzam, o jeden grzybek za duzo. Nie stawiam jeszcze na końcu kropki, jeszcze nie pora...ale już czuję, ze nadchodzi czas, że tę kropkę postawię. Dziękuję za miłe słowa.
ps/ to był duży sad, ja - z miasta pokazalam , jak się książkowo kształtuje drzewka owocowe. Podziwiali mnie za to ludzie ze wsi. Był też chłopiec, którego dokarmialam, bo matce zdarzało się zapomnieć. Chcial sie odwdzięczyć - podpalił i wezwał straż. Potem wskoczyl do płonącego domku i wyrzucił wielką butlę z gazem, żeby nie wybuchła. Był lekko opóźniony w nauce............To było dobre dziecko.
Boję się ognia, jak rzadko kto wiem, że po żywiole nic nie jest takie samo. Katedra będzie udawała gotyk, dorobią może szklany dach i złotą iglice, tamten zapach ulecial wraz z płomieniami.
Mąż zbudował nowy domek, ale ja nie miałam do niego serca, bo 300 wiśni juz nigdy nie zakwitło skażone jakimś preparatem. Nie ma powrotów.

[Wiesława Ptaszyk]

Poruszające serce obrazy, poczucie straty...dotkliwej, bo bezpowrotnej.

Pozdrawiam