Po stu-dniach

[Leon Gutner]

Już mi nie pomożesz wydobyć ze studni
rozpuszczony w wodzie lęk co nas zaludnił

zalał i zamoczył strącając głęboko
oto nasze wąsko zmienia się w szerokość

to jest usychania ciebie kropla mała
chociaż była jedna z grudniem ją wylałaś

tonie w brudnej wodzie co zalewa oczy
ten który obiecał dotrwać do wilgoci

chciałby móc oczyścić głębiny i fale
zanim poziom lodu zrówna wszystko z żalem

niech to będzie droga łodzią wprost do domu
zanim do najniższych przyjdzie zejść poziomów

tam gdzie słodka woda co deszczu opadem
twoich kropel słodkich lała mi przypadek

tam mi nie pomożesz to czas innych istnień
szybko nas utopi
albo studnia
wyschnie

[J-23]

Po stu dniach to tylko abdykacja i wczasy na wyspie św. Heleny.
Rozumiem że było Waterloo - zdarza się.


Wiersz jak zawsze przeczytałem z przyjemnością.

Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Z przyjemnością dziękuję Jocie .

Z uszanowaniem L.G

[Tomasz Kowalczyk]

Nie ma takiej studni, z której by się wyczołgało na powierzchnię. Chyba... nie ma...?

Pozdrawiam

[cortessa]

Bardzo mocno dotykasz czytelnika swoimi ostatnimi utworami, Leonie. Gratuluję pięknego doboru fraz, a podmiotowi lirycznemu współczuję...

[Leon Gutner]

Chyba są Tomku . Ale niechże nie determinują naszego zachowania . Suche studnie są niepotrzebne . Nie spełniają swojej roli .

Dziękuję Tomku.

I tobie Cortesso za dotknięcie wierszem .

Z uszanowaniem L.G.