Niewskrzeszenia (bezsilność 5)

[księżycowa]

przedawkowałam słowa Piotrze
umarły wraz z sensem i nie ma nic
co zakwitłoby

między nami chłód droga pod prąd
i skała z którą przyjdzie się mierzyć
samobójcom

zostanie odpuszczone to nie ich wina
że ciemność pochłania światło i nie ma
gotowych aniołów ani żyznych ziem
w których można posadzić nowe

człowiek staje się ciężarem
sobie zawdzięczam ten stan Piotrze
a przecież mogłam oddzielić ziarno
wyłuskać co lepsze i na dobre
zapomnieć czym jest kara

skamieniałam

nie podniosę już oczu ani głosu
on przyjdzie we śnie
kiedy będziemy zamarzać

[Wiesława Ptaszyk]

Dziękuję za ten wiersz, piękny

[Leon Gutner]

Jeśli mam czytać białe wiersze to chciałbym aby były napisane tak jak ten .

Z uznaniem L.G.

[Michael]

Czasem do tak samo smutnych wydarzeń prowadzi przedawkowanie milczenia... Gdy ktoś milczy wtedy, gdy powinien odpowiedzieć, sobie zawdzięcza chłód i drogę pod prąd. Ale przecież wolny wybór: "mogłam", nie musiałam.

Za przyjemność czytania

Pozdrowienia,

M.

[Tomasz Kowalczyk]

Kilka razy przeczytałem wiersz z zainteresowaniem spowodowanym m.in. tym, że akurat teraz właśnie piszę tekst o bardzo podobnej tematyce...

Pozdrawiam

[cortessa]

Bardzo ładny wiersz z mocnym zakończeniem.

[Liliana]

Bardzo na tak, zwłaszcza zakończenie.