kolibianka dla niespokojnej

[lilo]

powiedziałeś

dopóki starczy nam słów
gdy ucichną odejdę

w porze kołysania traw
zmierzchałeś w nieskończoność
gdy sny zrywały z nocą
świtałeś zupełnie sam

wykołysz utul dotleń

obłoki takie lekkie
słońcem wypełnia się dzień
a ty światłem mi będziesz

drogowskazem
by wrócić w ciepłe dłonie

znów pełna po brzegi
pokonam lęki
zanim ciszą dopełnisz

będę ponad dźwiękiem

[Leon Gutner]

Nie znam się na takiej poezji ale czytało mi się świetnie.

Z uszanowaniem L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

powiedziałeś że będziesz
dopóki starczy mi słów
zrodzonych ze mnie

Ostatni wers powtarza znaczenie poprzedniego.

obłoki takie lekkie
cisza wymodli czułość
słońcem wypełni się dzień

Zabrakło zakończenia...
Budowa ostatniej zwrotki spowodowała, ze podczas czytania "rozpędziłem się"...

Pozdrawiam

[Michael]

Lilo, dzięki za wrażenia.


Pozdrowienia,

M.

[lilo]

Leonie, cieszę się, że dobrze się czytało.

Tomaszu, dzięki za sugestie, zmieniłam i rozwinęłam myśl, mam nadzieję, że na korzyść.

Michael- to ja dziękuję za obecność.


Pozdrawiam
Li

[cortessa]

Natrafiłam na Twój wiersz po korekcie. Bardzo mi się spodobał.

zanim dopełnisz ciszę
Tak mi się przeczytało...

będę ponad dźwiękiem

Tu by się przydał czasownik opisujący konkretną czynność, a więc zwerbalizowanie tego, co "ponad dźwiękiem".

[Hanna L.]

Sama subtelność.
Pozdrawiam

[Wiesława Ptaszyk]

Drugi wers mi się przeczytał - dopóki starczy mi sił, cóż skojarzenia same się nasuwają...
Odnajduję pogodny smutek w Twoim wierszu

[lilo]

Magdo, dziękuję :)

Cortesso, dziękuję za słowo, pomyślę nad sugestią, chociaż wolałabym zostawić nieco przestrzeni dla czytelnika, bez tego dopowiedzenia w puencie ;)

Hanno, cieszę się, że tak uważasz, dziękuję :)

Ptaszku, dziękuję pięknie :)