Zagubieni

[Dantee_99]

Pan: Ja sprawdzam ich ciągle, a oni wołają.
Zagubieni w życiu jak w onym amerykańskim serialu.
Każde istnienie jak jeden odcinek,
Przewijam klatka po klatce.

Film coraz bledszy, miłości brakuje.
Scenariusz obrał zły kierunek?
Kto teraz filmy układa?
Kto reżyserem jest własnego życia?
Kto gra w nim główną rolę?

Narodziny dziecka - powstaje scenopis.
Przedszkole, szkoła - pierwsze próby.
Małżeństwo - dobór aktorów.
Dzieci - dublerzy w razie śmierci Paula Walkera.
Starość - zbieranie Oskarów albo Złotych Malin.
Śmierć - koniec czasu antenowego.
Pogrzeb - podsumowanie twórczości.

Życie jest jak film
Nic bardziej przemijalnego.

Pan: Szukam chętnych do ,,Nieba cz. Omega",
ale oni mają już swoje role.

[Tomasz Kowalczyk]

Witaj na "Ogrodzie Ciszy".
Przeczytałem uważnie wiersz, ale nie przypadł mi do gustu.
Jest w nim kilka inwersji, które utrudniają płynność czytania:

Film coraz bledszy, miłości brakuje.

Kto teraz filmy układa?

Kto reżyserem jest własnego życia?

Pytania w utworze poetyckim, zwłaszcza te o charakterze retorycznym, również nie podnoszą jakości tekstu. Poezja nie zadaje wyraźnych pytań, udzielając jedynie bardzo domyślne odpowiedzi.

Życie jest jak film
Nic bardziej przemijalnego.

Konkluzja jest banalna.

Pozdrawiam

[abandon]

Każdy ma swoją wrażliwość poetycką, mojej utwór nie porwał.

Pozdrawiam.