dnia coraz mniej

[Mariola Kruszewska]

żal mi pelargonii
obciążających parapet
po słonecznej stronie
tulą się do ciepłych szyb biorąc je
za czerwcowe powietrze

żal mi motyli
na drobnych skrzydłach nie dogonią kluczy
otwierających bramy wiecznego lata

żal mi starych ludzi
gromadzących zapasy przed nadejściem śnieżycy
stosami słoików zasypują strach

zima przyjdzie i tak

[Leon Gutner]

Zatrzymało, zamyśliło.

Z uszanowaniem L.G.

[Michael]

Zatrzymało, zamyśliło.

I mnie.
Także w sferze użycia imiesłowów. Może zamienisz "otwierających bramy" na "do bram"?

Pozdrowienia,

M.

[księżycowa]

Bardzo piękny wiersz, ale ja go czytam bez ostatniego wersu i nawet nie dlatego, że uwypuklił się tam rym strach - tak, ale uważam, że bez niego ciekawiej w wierszu. Pozdrawiam.

[cortessa]

Wydaje mi się, że to udany wiersz.
A dwukrotne powtórzenie imiesłowów jest z pewnością zabiegiem celowym, który wzmacnia rytm wiersza. Podczas uważnego czytania okazuje się, że nasza uwaga wędruje ku znaczeniom wypływającym ze stosownych czasowników.

[Liliana]

coraz mniej dnia przed nami
cieszmy się tym co mamy

[Hanna L.]

Spodobał mi się Twój wiersz, Mariolu. Ludzie szukają różnych sposobów na ów strach. Tylko niektórych stać na pogodzenie się z nim.
Pozdrawiam

[Wiesława Ptaszyk]

Pięknie oddany żal...nic nie poradzimy

[Mariola Kruszewska]

Dziękuję Wam. :)

[Koberka]

Ładnie i refleksyjnie. Zatrzymał.

[ćma]

Piękna refleksja nad wspólnym losem wszystkich żywych istot - ich pragnieniem życia, przetrwania...
Pozdrawiam serdecznie

[Ninoczka]

Pięknie oddany żal...nic nie poradzimy

Podpisuję się obiema łapkami

Pozdrawiam serdecznie

[Hexe]

Oj tak Mariolko, co nieuniknione przyjść musi. Piękny wiersz.
Pozdrawiam