Kwarantannieję

[czarnowidz]

Odkąd zniknęłaś, nie ma bezsenności, łóżko
jest tylko dla mnie, wdzięczne jak trumna,
wszystkie ścieżki z sufitu pełne
szubienicznych snów. Ciszy nie trzeba dzielić

na dwoje, w butelce może zamieszkać dżinn. Mimo to
czuwam. W obawie, że znowu raj mi utracą
niedokończone wyznania, z wierszy
odrywam słowa, patrzę jak więdną

w nicnieznaczeniach. Czas
ma wreszcie czas
dla siebie, po pokoju
rozlewa się pełnia.

[maybe]

Czas ma wreszcie czas dla siebie ... Świetne.

[księżycowa]

Ten wiersz budzi we mnie niepokój.
Podmiot izoluje się od uczuć wyższych, a to zawsze ma swoją cenę.
Łóżko wdzięczne jak trumna, ścieżki pełne szubieniczych snów... oj zimno tu.
Niedokończone wyznania i strach przed znaczeniami, oraz utratą "świętego spokoju"
Wszystko to określa pewien stan. Dla mnie smutny i bolesny. Ten wiersz niesie ze sobą spory ładunek emocjonalny.
Pełnia która rozlewa się po pokoju i puentuje tekst jest jakby się wydawało, czymś w rodzaju spełnienia? Podmiot poczynił tu pewne podsumowanie, ale ja w tym całym zaadoptowaniu "spełnieniu" wyczuwam coś zupełnie innego. Dobry wiersz.

[Tomasz Kowalczyk]

W łóżku można się samemu świetnie urządzić: laptop, książki, kartki do pisania, czekolada (przed zaśnięciem niezbędne endorfiny). Drzwi zamknięte na klucz, klamka atakowana jedynie przez kota...
Jak trzeba, można się urządzić...

Pozdrawiam

[cortessa]

To tylko stan przejściowy. Trzeba uwierzyć...