Siódmy kieliszek zapomnienia

[NathirPasza]

kolorowy sześcian trójzębnych wartości
jak miłość – ból – pożądanie
zbyt głęboko zakorzeniony
ani chwili pokoju

staje się światłem w tunelu
który rysuje brzeg szóstego kieliszka
zwykłej białej zmrożonej
a powinno zielonej wróżki

zstępuję do kręgów Dantego
do drzew płaczących
jako jeden z braci
wiecznie przeklinając własne imię

snuję się jak mgła zdrętwiałych wspomnień
w czarnym światłem zdobionych przepaściach
gdzie oczy nawet kocie zbłądzą
kalecząc stopy o podłogę usłaną różami

dobrze mówili przyjaciele z młodości
-nie chodź tam skąd wrócisz odmieniony
teraz smutek wypiera dobre rady

siódmy kieliszek zapomnienia