znowu uwierzę

[Colett]

kiedy odnajdę czterolistną
wtuloną w złudny kwiat paproci
zanim splecione stworzą bliskość
przestanę prosić

kiedy już zbledną wszystkie błędy
te popełnione dziś i wczoraj
zanim się myśli wymkną z pętli
ciebie zawołam

kiedy już zniknie efekt czasu
niszczący co dzień uśmiech w lustrze
stęskniona stutysięcznych brzasków
przy tobie usnę

kiedy już zbłękitnieje wszystko
wśród posiwiałych wiosną ścieżek
gdy nieistotna będzie przyszłość
znowu uwierzę