*** (przez świt prosto )

[Mirek]

przez świt prosto
w objęcia świata
zimne pocałunki powietrza
i wiatru dotykanie

czarne pola dywanem
rozścielone aż po niebo
pod butami przestrzeń
i wolność wiekuista
święta
nietknięta jeszcze

tu można się modlić
bo Bóg na wyciągnięcie ręki
więc Ojcze nasz
prosto w rude ornamenty horyzontu
co szepcze przyjdź
zanurz się
w ciszę oczyszczającą i
zostań z sosną
kapłanką czasu i wiatrów czterech

[Zojka]

[quote=""Mirek""]czarne pola dywanem
rozścielone aż po niebo
pod butami przestrzeń
i wolność wiekuista
święta nietknięta jeszcze [/quote]
Mirku a może bez pogrubionych. ...a w zimnie chyba "i" niepotrzebne. Wg mnie ostatnia strofę też można ochudzić, ale nie chcę ingerować, tym bardziej, że wiersz pachnie rześkim świtem, a jestem nocnym markiem...
Serdeczne pozdrówka.

[Mariusz]

Często wstaję o świcie, ten klimat czuje się w Twoich słowach. Płynąłem z tekstem, ty pewnie pisząc też.
Pozdrawiam serdecznie.