Miłość elfów i ludzi

[Gloinnen]

Nieśmiertelny, ubrany w wiecznie lśniącą młodość,
Nie rozumiem, dlaczego coraz niżej chylisz
Ociężałe ramiona, a nad twoją głową
Czas wiesza siwe lampy i jesienie liczy.

Nim moja miłość zdąży wykiełkować drzewem,
Twoją w iskry przemienią żarłoczne sekundy.
Cóż ci będę mógł przynieść, gdy wsiąkniesz już w ziemię?
Garstkę liści zmęczonych i gorzkie półnuty.

Mroźny podmuch zatrzaśnie nagle dźwięczną bramę
Przez wiatr nielitościwy wyrzeźbioną w śniegach
Dla ludzkich cieni, które odchodzą w nieznane
Do krain, gdzie nie dotrą smukłe stopy elfa.

Odnajdę tylko ślady na bezgwiezdnej drodze,
Przebrzmiały śmiech usłyszę, nim zakrzepną echa
I nieskończonym życiem ukarzą mnie noce
Za to, że odważyłem się kochać człowieka.