Requiem mało brodate

[HenrykO]

Nie byłeś głupi, nie byłeś,
to tylko wiara w nią zbrzydła,
życie popchnęło w nieznane
a anioł odpiął ci skrzydła.

Zostały w oczach bez skazy
życia zszarzałe witraże,
ty je rozbiłeś, by widzieć
przestrzeń jedwabną od marzeń.

Nie byłeś zły, przyjacielu,
słowa "nie mogę", nie znałeś,
kochałeś życie, a ono
nie szanowało cię wcale.

Umiałeś widzieć daleko,
porwać nas wszystkich swym wzrokiem,
niektórzy dalej nie widzą,
a ty, teraz patrzysz z Bogiem.

Nie zamknie choćby godziny
to requiem mało brodate,
lecz zawsze mi cię przywoła
poszumem jesiennych liści,
gdy zdmuchniesz lampion, zrozumiem,
byłeś mi druhem i bratem,
zbyt krótko, chociaż marzenia
zostały żywe w nas wszystkich.

[ponury jerzy]

czy adresowane do konkretnej osoby?

[Mariola Kruszewska]

Po lekturze wiersza zostaje w głowie motyw widzenia. Dużo tu o oczach i patrzeniu. Nie widzę natomiast powiązania tego motywu z ideą, puentą, ale może to ja mam coś ze wzrokiem?
Przecinki rozrzucone jak resztka maku po strucli.

[HenrykO]

"Motyw widzenia", to chyba taki podobny do pamięci.
Wiersz jest o gościu, który widział więcej niż inni i dlatego "musiał" odejść.
Ci, którzy widzą niewiele, funkcjonują sobie nieżle.
Fajnie, że poczytałaś i popisałaś :)
Pozdrawiam

[size=99px][ Dodano: 2008-12-08, 17:38 ][/size]
ponury jerzy,
Nie znam peela, wiersz jest wytworem mojej wyobrażni,
pozdrawiam