Posłać ją do czorta

[Gloinnen]

Rozprysły się ostre słowa
w jadeitowych bezdrożach
i nie ma dokąd - - -

Skaczą po kartkach swawolnie,
więc nigdy ich nie dogonię,
bo w końcu ? po co?

Pisać w ciemności człowieka,
sadów w przerzutnie ubierać
nie umiem lepiej.

Do łba uderzy samogon,
wersy się zaraz znarowią
na złość poecie.

Zachwyt od źródeł przyniosłam,
a śmiech przewrócił drogowskaz.
Gdzie jest ta trasa?

Prawdy rozpierzchły się w trawach,
cokolwiek powiem ? zaraza,
komediofarsa.

Nie nazwę przecież ? jak trzeba
niuansu, tonu, odcienia;
śmieją się ze mnie.

Myśl błędne tropy podsuwa,
znowu ? upadek, kałuża.

***

Już mi się nie chce.