kolejny raz

[krystek102]

płakać to za mało
lodowata góra ja
zatopiła ostatni ciepły gest
spoczął w pamięci jak miecz
wbił się w nieśmiertelny obraz
wspomnień o tobie we mnie
mogę tylko malować wokół niego świat
próbować wskrzesić w snach

w życiu nie ma białych koni
są wady i strach
życie to nie ja
moje pogrzebałem sam
niemocą jak kamień
utłukłem miłość

[Pier Dułka]

to niby trochę do rymowanych przystaje.. strasznie rymowanych:((

[krystek102]

nie było moim zamiarem jakiekolwiek rymowanie hm...
straszne w sensie rymów czy straszne odczucia ??
Pozdrawiam

[skaranie boskie]

[quote=""Pier Dułka""] strasznie rymowanych:(([/quote]

Z przysłówkiem się nawet zgadzam <img>

[Tomasz Kowalczyk]

Ogród Ciszy zna Twoje lepsze teksty nad kolejny raz. Przechodzę obok.
Może zaliczymy Twój wiersz do wolnych i pozostawimy na miejscu?

Pozdrawiam

Tomek

[krystek102]

Niech tam zatem będzie.. :)

[Jolanta Kowalczyk]

Krystek, nie znam Twojej twórczości, ale zanim przejdę obok wiersza rzucę parę uwag. Kolejny wiersz o uczuciach, w którym pojawiają się wyświechtane zwroty:
miłość, płacz, wspomnienie, nieśmiertelny, wskrzesić w snach, niemoc, malować świat...
Przez nie wiersz staje się ckliwy i kiczowaty.
Unikaj powtórzeń:
[quote=""krystek102""]w życiu nie ma białych koni
są wady i strach
życie to nie ja [/quote]
Warto też zwrócić na zaimki osobowe, dzierżawcze i wskazujące, których nadużywasz.

Pozdrawiam

Jola

[Mariola Kruszewska]

Rzadko się zdarza, bym miała tak odmienne zdanie, niż Jola czy Tomek.
Nie wyczuwam ani ckliwości, ani kiczu. Autor wg mnie wybronił się z patosu, z nadymanej apologii swoich uczuć. Wiersz jest prosty w odbiorze poprzez prostą metaforykę, ale metaforykę konsekwentnie prowadzoną w pierwszej zwrotce. Nie dostrzegam nic zbędnego. W tę prostotę wpisują się powtórzenia, dobitnie, niemal łopatologicznie wybijające z głowy jakiekolwiek mrzonki peela. Często czytałam o lodowatym sercu, tu jest lodowata góra zatapiająca ciepłe gesty - ciekawe podwójne skojarzenie wody i chłodu. Ostatni gest został zamrożony w pamięci, jak ta wiewiórka z Epoki lodowcowej, ale rani (miecz-chłód i ból). Wbił się (miecz) w obraz, tnie go, rani, ale nie zabije, jak to ma w naturze, bo obraz jest nieśmiertelny. Nieśmiertelny, niezmienialny, nienaruszalny.
A po tej poetyckiej zwrotce kilka gorzkości w wydaniu niepoetyckim, by mocniej waliły po rojeniach. No i ta końcówka. Kończący dwuwiersz silnie puentuje. Miłość jako wyraz jest rzeczywiście wyświechtany, zgadzam się, ale w zestawieniu ze słowem utłukłem traci swą mdlącą słodycz.
Może nie jest arcydziełem, ale mnie się bardzo podoba

[megi]

[quote=""krystek102""]w życiu nie ma białych koni
są wady i strach
życie to nie ja
moje pogrzebałem sam
niemocą jak kamień
utłukłem miłość[/quote]urzekły mnie białe konie :ukłon:
podoba mi się ta zwrotka, chociaż mam do niej kilka 'ale':
w podkreślonym wersie wyszło niezgrabnie (niegramatycznie?), dałabym 'niemocą jak kamieniem', żeby czytało się płynnie z sąsiednimi wersami
razi nieco powtórzenie 'życia' w pogrubionym wersie
zmieniłabym tak:

w życiu nie ma białych koni
są wady i strach
pogrzebałem się sam
niemocą jak kamieniem
utłukłem miłość