Onomatopeja

Słowo o literaturze

 Moderator: Tomasz Kowalczyk

ODPOWIEDZ
Awatar użytkownika
Jan Stanisław Kiczor
Administrator
Posty: 15130
Rejestracja: wt 27 sty, 2009
Lokalizacja: Warszawa
Kontakt:

Post autor: Jan Stanisław Kiczor »

Onomatopeja, dźwiękonaśladownictwo,

- naśladowanie przy pomocy zapisanych dźwięków wymowy użytych w utworze literackim wyrazów bądź ich zespołów, pozajęzykowych efektów akustycznych. W najprostszej postaci są to wyrazy dźwiękonaśladowcze, w swej wymowie pokrewne dźwiękom występującym w rzeczywistości, np. brzęczeć, szeleścić, kukać.

W utworach artystycznych, a zwłaszcza w poezji, oznacza to również gromadzenie wyrazów o podobnych walorach i formowanie dźwiękonaśladowczych sekwencji głoskowych (tzw. instrumentacja), tworzących pewną całość, która ma wywołać określony klimat poetycki, np. wiersz J. Tuwima nawiązujący żartobliwie do języka francuskiego:
Żył raz/ Elon lanler liron/ Elon lanla bibon bonbon/ Elon lilon lanler/.../ Zegarmistrz Jean Fracasse... (Ballada starofrancuska).

Do onomatopei należy również np. zdanie-test obrazujące trudności wymowy: Chrząszcz brzmi w trzcinie.





Na podstawie: Popularnej Encyklopedii Powszechnej Wydawnictwa Fogra
Imperare sibi maximum imperium est

„Dobry wiersz zdarza się rzadziej / niż zdechły borsuk na drodze (…)” /Nils Hav/