od dawna nie myślę głośno

[megi]

nocą zbieram słowa rzucone na wiatr
zbyt wielkie w delikatnej poświacie
nieudolnie imitują diamenty

kiedyś omotam czas
ziemia zakręci się w drugą stronę
i wrócimy po spalonych mostach

w niedokończonych rozmowach
odlecimy jak dmuchawce
z szeptem we włosach

czarniejsze myśli trzymam
zamknięte na cztery spusty
czasem wyciekają potokiem

z oczu dobrze mi patrzy
nigdy nie chciałam być złą kobietą
więc pozwól jeszcze raz

zamieszkać w twoich wierszach

[Mithril]

Tego sztychu nie możnma się czepić.......................przy Nim zaciąga się uśmiech, a wzrok.............sam przenosi słowa na zdjęcie, gdyż................jest wiersz...............Serdecznie Pozdrawiam!

[Tomasz Kowalczyk]

Życzę peelce jak najwięcej "zwyczajnych spojrzeń" oraz codziennych niedokończonych rozmów. Wiersz z lekką nutą tęsknoty, jakby bohaterka spodziewała się jeszcze wielu wcieleń w wierszach Miłego.

Pozdrawiam

Tomek

[Jolanta Kowalczyk]

Słowo, od niego wszystko się zaczyna. Potrafi zakręcić Ziemię w drugą stronę, odbudować spalone mosty, a jak trzeba będzie, to i poruszy Słońce.
Słowa - diamenciki nawleczone na wersy tworząc kolię myśli i rozmów niedokończonych...

Pozdrawiam

Jola

[Abi]

z oczu dobrze mi patrzy

o tak, Meg <img>
i jeśli spojrzenie peelki jest takie jak Twoje
zamieszka ona, w którym tylko zechce wierszu

wiersz
rzucony na wiatr
musnął mnie
jak dmuchawiec włosy

zióbki
Abi

[LCzerwosz]

zamieszkać w twoich wierszach

cudnie

[Sosna]

Piękności Megi :). Pozdrawiam

[Mariola Kruszewska]

[quote=""megi""]nigdy nie chciałam być złą kobietą
więc pozwól jeszcze raz

zamieszkać w twoich wierszach[/quote]

Są wiersze, które czytający podziwia za ich maestrię. Zatchnie się urodą przenośni albo nowatorstwem porównań. Pozazdrości kunsztu, gdy i on czasami coś tam próbuje. Są wiersze, które kierują myśli czytelnika w krainy rzadko odwiedzane, bo schowane za horyzontem codzienności. Są w końcu i takie, w których odkrywa siebie - i te są najcenniejsze. Dziękuję, Megi.

[megi]

[quote=""emde""]Są wiersze, które czytający podziwia za ich maestrię. Zatchnie się urodą przenośni albo nowatorstwem porównań. Pozazdrości kunsztu, gdy i on czasami coś tam próbuje. Są wiersze, które kierują myśli czytelnika w krainy rzadko odwiedzane, bo schowane za horyzontem codzienności. Są w końcu i takie, w których odkrywa siebie - i te są najcenniejsze. Dziękuję, Megi [/quote]

Są komentarze, które chwalą (lub ganią) stronę techniczną wiersza, treść lub przesłanie i takie które są jedynie znakiem, że ktoś był i czytał. Cenię wszystkie bardzo wysoko. Są również takie, w których czytelnik pisze, że zatrzymał się, uśmiechnął, zamyślił i że znalazł coś dla siebie, które uświadamiają, że są na świecie bratnie dusze, które myślą i czują podobnie. I te są najcenniejsze.

Mith, Tomku, Jolu, Abi, Leszku, Sosno, Emde - dziękuję Wam wszystkim z głębi serca.

[Mariola Kruszewska]

To sobie nacukrzyłyśmy.
:trala:

[Darkface]

Nastrojowo :) Podzielam Twoją wiarę, a wierszu widzę siebie. Ja też nie przestaję uważać, że omotanie czasu... jest kwestią czasu, tylko muszę się ogarnąć, bo złą kobietą jestem... tfuu, facetem <img> ale nic nie jest stracone, jakby powiedzieć, niedokończone jest.

[megi]

[quote=""Darkface""]omotanie czasu... jest kwestią czasu[/quote]
i tego się trzeba trzymać <img>