Wiersze konkursowe do głosowania

 Moderator: Tomasz Kowalczyk

ODPOWIEDZ
Awatar użytkownika
Jan Stanisław Kiczor
Administrator
Posty: 15130
Rejestracja: wt 27 sty, 2009
Lokalizacja: Warszawa
Kontakt:

Post autor: Jan Stanisław Kiczor »

Z Regulaminu:


10. Głosowanie trwać będzie od 16 października 2013 r. do 15 listopada 2013 r.

11. Do głosowania uprawnieni są wszyscy użytkownicy wymienionych for,
(bez względu na ich udział w konkursie), zarejestrowani na owych forach przed
8 września 2013 r.

12. Głosujący może oddać głos maksymalnie na 3 wytypowane do zwycięstwa utwory,
przesyłając swoje typy do Organizatora Konkursu na PW lub podany adres mailowy.
Głosujący ma prawo oddać głos tylko raz, bez możliwości dokonania jakichkolwiek
„poprawek”.

W głosowaniu należy podać numery utworów, na które się głosuje i ich tytuły, oraz
podpisać się swoim Nickiem, imieniem o nazwiskiem oraz podać forum, którego się
jest użytkownikiem.

Oczywistością jest, że nie głosuje się na własne utwory..."



UTWORY KONKURSOWE
----------------------------



Nr 1.


Antypody

Wycinek świata w judaszu, in flagranti.
Gaśnie światło, bądź gotowy na grę w życie
oraz śmierć. Z każdym i o wszystko.

Kilkadziesiąt ruchów frykcyjnych, tani romantyzm
od olejowych świec. Sprawne palce wędrownego
kuglarza, tego od cudów na poczekaniu.

Załamanie perspektywy, wrodzona wada
soczewki. W kątach ciemność, ewentualnie
coś więcej. Najwyżej się przyśni.

Mimo wszystko po drugiej stronie
pustka. W uszach pobrzmiewa echo
milknących kroków, na paluszkach.

Śpijmy, nikt nie pukał, a nawet jeśli
– nikt ważny.



=========================





Nr 2.



Na debecie, wieczny odpoczynek.

Streszczając w dziesiątkach znaków; drzwi, szafy
i inne imponderabilia:

Listonosz puka trzy razy, więc pora na objawienie.
Znaki na niebie, ziemi i pod nią
– odwieczne naprężenia.

Z zasady nie wpuszczam obcych, z butami
w pościel. Omijam szerokim łukiem natrętów
po drugiej stronie.

Zgodnie z prawem dialektyki –nie żebym cokolwiek
rozumiał. Najmniej lustra. W których zimne oczy,
wykrzywione usta, pomimo żebraczych gestów.

Nie jest dobrze, tylko szkielety w szafie radośnie stukają
kością o kościec.



=========================





Nr 3.



Persona non grata

Myślę, to motto nie jest dla mnie,
nie lubię, gdy mnie niepokoi,
jakieś pukanie z głębi szafy
i nie wiem kto tam za tym stoi.

Perfekcjonistką jestem znaną,
na jesień sprzątam zwykle szafę,
gdy trzeba to wyrzucam pana,
co wszedł i został tu na gapę.

Jeśli znajomy, to pół biedy,
gorzej, gdy ktoś nieznany z tłumu,
nie jestem taką altruistką,
żeby otwierać byle komu.

Dlatego proszę, mnie nie straszyć,
i w duchy mówię też nie wierzę.
Może by zechciał coś zanucić,
albo odmówić dwa pacierze.



=========================






Nr 4.



późna jesień


bukom poczerwieniały liście
motylom pożółkły skrzydła
ludziom posiwiały marzenia
i zwiędły uśmiechy

garbate plany skarlały do haiku
choć jeszcze niedawno rozkwitały poematem

skurczone dni i noce zbyt kuse
zamiast armat proca albo packa na muchy
pan świata nie zmieni już nawet
ustawienia książek na półce

pukają do nas znajome fotografie
a my przykuci do wygodnych foteli
udajemy głuchych



=========================





Nr 5.



kwatera na Łączce


ojciec miał ciężką rękę
potrafił zbić na kwaśne jabłko
ciało które teraz przypomina
śliwkę węgierkę

może dlatego
jeszcze

najbardziej brakuje kropli
wiary kruchej jak kości
i nadziei wyrywanej z paznokciami

prawo spisane na tablicach
nie obowiązuje zwycięzców
pełzających pod dziurawą zelówką pana

gloria robakom

a ty który
po trzykroć wyparłeś się swojego nazwiska
możesz spać spokojnie
gdy zmartwychwstałe cienie
pukają do szyby

jest wieczna pamięć trawy
wołanie ziemi i murów
trwalsze od kamieni z imionami
startymi na piasek
w klepsydrze



=========================





Nr 6.



-bez tytułu-

Mechaniczne ptaszydła tną przed sobą przestrzeń
Uwiązane jedynie do chwili obecnej

Szkarłatne macki słońca kąsają ich skrzydła
Są wciąż nienasycone - - gromada przebrzydła

Wiatru nie uświadczysz, a powietrze skrzepłe
Chociaż zowią niebem to – naprawdę jest piekłem




=========================





Nr 7.


„Słabość i Siła”

Gdybym okna zasłonił, spłonął w cieni jutrzence,
Gdybym zapłonął wewnątrz, choć zamrożony,
Gdybym ze stawów wiotkich wyrwał czarne ręce...
Martwym, trupom i truchłom - - dajcie: zasłużone...

Zdecentralizowany – i centrum tak głodny,
Że wije się, niczym ptak przez kota gnębiony,
Że ciska się i rzuca, niczym w głębi prądy,
Że wierzy i neguje - - bo on jest! Jest PONAD...



=========================





Nr 8.




wiersz usunięty przez Organizatora

naruszenie regulaminu -

- publikacja w internecie





=========================





Nr 9.


wróble

pukają do nas w zaschnięte okna
wpatrując się w jeden punkt
na ścianie

wiszący obraz
Matki Bożej pochyla się

wypłynęła rzeka krew
otoczona aniołami



=========================






Nr 10.


cała ja

zapada zmrok ptaki pukają do nas
przerażającym wzrokiem patrząc w jeden punkt
dają dziwne dźwięki

przed lustrem przeznaczenia czesałam
mieniące od barw włosy

nalewając w wypukłe ciało
srebrzyste krople rosy



=========================






Nr 11.



Stukoty obczyźniane


czas zająć się drzewem: drążyć kanały, dojścia,
zanim dosięgną je piły tartaczne albo obróci się
w próchno; nawet krótkowidz patrzy nepotycznie.


cała gama sloganów – przekonują, że
po słońce trzeba się wybrać na zachód.
wystarczy się schylić. i już. ziemia

obiecana na wyciągnięcie ręki. wiem,
nie można zamykać się w stałych współrzędnych,
kiedy problem urasta do rangi tsunami,

a każda wieczerza ostatnią. czuję się jak ten żebrak
co przyłazi i nudnawo stuka do naszej szafy*.

zaraz, zaraz… a czy my w ogóle mamy szafę?



*Ernest Bryll


=========================






Nr 12



Opium


Pukają do nas z propozycją konkursu
Czy w wierszu wpleciona prawda
Pomoże śnić lepsze jutro


Świat nie ma wpływu na produkcję maku
W afganistańskich wioskach
Na przemytniczy zysk pracują biedacy
By w końcowym etapie rząd doprowadził
Do ich zniszczenia
I tutaj kończy się władza z Kabulu


Obojętni na rozpacz handlarze
Pukają z żądaniem zwrotu pieniędzy
Albo dziewczyny
Upodlenie Dżasminy za długi rodziców
Jest dziełem upadku człowieka
Historią przed którą zamyka się oczy


W dwudziestym pierwszym wieku
Tylko śmierć jest na własność



=========================





Nr 13




Logoree


pukają do naszego wnętrza
bez świadomości wyboru
rozchwiana egzystencja
niweczy duszę


która za wszelką cenę
dąży do wolności
nawet drogą przez okno



=========================






Nr 14



Poza granicami

Czasem uciekam za lustro
odlane z nie-bałtyckiego jantaru
i patrzę,
i widzę,
i...


Wiem, że rozsypujące się dłonie
nie trzymają już pióra z takim samym temperamentem
jak wówczas, gdy byłem milionem słów,
wagonami plew i perłą w ustach.

Kloszardem błądzącym po odrodzonym ciele Polski.
Wieszczem, piórem, kochankiem i zakochanym.


WEJDŹ DO MNIE, SŁUCHAJ I MILCZ

Nie czytaj mnie ubranego w słowa, znaki, znaczki, przecinki.
Nie szukaj pierwowzorów, warsztatu i naśladownictwa,
mody, trendów i ram zamykających obraz w typowej dla siebie epoce.

BO JESTEM TOBĄ

Bo jestem Gdańskiem, Warszawą, Lublinem, Krakowem,
Kielcami, Żorami i wsią, której nazwę niekoniecznie pamiętam.
Jestem kamienicą i drewnianym domem, oknem i za oknem.

Bo jestem wierszem, który właśnie czytasz.
Literą nieograniczonego prawa.



Zmęczone plecy nie unoszą dumnie spojrzenia
- wolę patrzeć w stopy, będące moim przewodnikiem,
palce dłoni wbijające w klawiaturę skrawki codzienności
i słowa nie zapisane, a jednak istniejące pomiędzy każdym z wersów.

...potem wyrywam obrazy z oczu,
by rozłożyć je na dalszych kilometrach stołu
- ktoś przeczyta, znajdzie siebie,
matkę, ojca, brata.



=========================






Nr 15




Niewidzialni

,,Pukają do nas’’

Dni znaczyła niewola w trudzie, beznadziei,
przetrzymali ją silni, zakopując w ziemi
największe skarby świata, jakie wtedy mieli
i mogli tylko płakać, modlić się nad nimi.

Silniejszym wyrastały od nowa korzenie,
by zdołały utrzymać w surowym klimacie.
Wyrwani z ziemi przodków nie mogli ich nie mieć -
tak żyły wieczorami bajki, chłód i pacierz.

A nieznośna tęsknota budziła nadzieje,
że jakiś cud się stanie i losy odmieni.
Wiatr ukochane ciepło rodzinne przywieje
lecz mijały złe zimy, jak skargi ich cieni.

Wygnańcze lata żalu, bólu i rozpaczy,
pukają do nas dzisiaj – otwórzcie nam bramy.
Niezawiniona kara wciąż to samo znaczy -
dla pokoleń pradziadów, gdy czas biało plamił.



=========================






Nr 16





Gruzy


Każdy dzień przypomina zawsze ten poprzedni.
Wałęsa się po mieście, jak dziecko niczyje,
próbując czytać przyszłość z siatki ciemnych żyłek
mokrych liści leżących na błyszczącej jezdni.

Na tablicy ogłoszeń przed supermarketem
furkoczą chorągiewki świeżych nekrologów.
Błądzą dusze umarłych, które wciąż nie mogą
oderwać się od ziemi i cicho odlecieć.

Twarze ludzi, jak stemple, niedbale odbite
na rachunkach sumienia, ciągle do zapłaty.
Mijają się w skupieniu, by z oczu nie stracić
swoich marzeń, gdy tłumy wypełnią ulice.

Opodal rumowisko kamiennej pustyni.
Na miejscu starych ruder kipi plac budowy,
uli wielkich parkingów i nowych blokowisk.
Szkielet starej kapliczki ciągle sterczy przy nich.

Oprócz murów i dachu, niewiele zostało.
Potłuczone kawałki dziesięciu tabliczek
będą leżeć wśród gruzu i tak długo milczeć,
póki ktoś ich nie znajdzie i nie złoży w całość.



=========================






Nr 17



Brzeg

Deszcz pokropił nieśmiało, bo przyszedł niechcący.
Zmył makijaż z podwórek pomazanych brudem;
rynsztok łykał pomyje, czkając i bulgocząc.

Potem ktoś przetarł niebo z anemicznym słońcem.
Patrzę, czekam i marzę, a gdy się obudzę,
gwiazdy będą iskrzyły. Ja odejdę z nocą.

Przekroczę wszystkie bramy, znajdę swoje ścieżki,
odkrywając bez końca nieznaną planetę,
za wstążką horyzontu z błyszczącej platyny

i odpocznę nad rzeką, żeby sen swój prześnić.
Drugi brzeg wciąż zamglony, ale kiedyś przecież,
łąkę po tamtej stronie, wszyscy zobaczymy.



=========================






Nr 18



Po co żebrak puka


Pytasz, co może oznajmić nam żebrak.
Taki powie więcej niż radny czy poseł.
Przy kromce chleba ma już głębię nieba
i zaświntuszy jeśli trzeba w sejmie.

Mówisz, że przylazł i nudnawo stuka
do szafy, w której dobytek z lumpeksu.
To mu nie żałuj zeszłorocznej kawy
i buty daruj. Sroga zima idzie.

Błogosławieństwo niech będzie takiemu
w czystości dążeń, zamiarów i czynu.
Szkodliwość żadna w uderzeniach serca.

On z naszej szafy dumę w świat poniesie
z czułością w parze puści razem w tany.
Dzisiejszy żebrak... Jutro może panem?



=========================





Nr 19




Pewnego razu


A co właściwie ma do oznajmienia
Ten żebrak co przyłazi i nudnawo stuka
W drzwi naszej szafy? /Ernest Bryll/

Pukają do nas nie tylko żebracy.
Mówiła Janowa że do nich zajechał
taki jegomość w meloniku.

I tylko oglądał. Dokładnie wszyściutko.
Przy kominie obstukiwał ścianę, wynurzając
bardziej ucho spod kapelusza.

Aż jej zapiekł na policzku wstyd,
gdy nagle się odwrócił i coś zaczął
nie po naszemu, ale ona tego języka...

Gdyby może wolniej. Ale i tak nic z tego,
kiedy to było...
Przed świętami pytał sołtys, czy nie chcą
sprzedać.



=========================






Nr 20




Cisza nocna


W nocy cisza jest taka nieznośna,
przerywana tykaniem zegara,
jeszcze czasem dobiega chrapanie
z sąsiedniego pokoju, od pana.

Wyostrzone mam zmysły do granic,
choć nie widzę, to słyszę wyraźnie,
właśnie pociąg przeleciał do Gdańska,
biją dzwony-pięć, dziesięć, dwanaście…

Skrzypią meble, lodówka coś wzdycha,
przeciążona nadmiarem jedzenia,
lecz najgorsze, że w szafie ktoś siedzi,
głośno stuka i chciałby wyjść z cienia.

Coś mamrocze, nie słyszę wyraźnie,
ma przesłanie jakby do ludzkości,
dobre sobie, nie jestem rzecznikiem,
nie przekażę, ach, przestań mnie złościć.

Już proroków było w świecie wielu,
rozumiani najczęściej opacznie,
jestem senna, jeszcze coś przekręcę,
radzę spisać, a niech się coś zacznie...

Lecz na szczęście noc mija, już świta,
świat się budzi na nowo z łoskotem,
stary zegar zatrzymał wskazówki,
rozmyślania zostawiam na potem.




=========================






Nr 21



Ciało i krew

Paranoja pulsuje w czaszce,
rozkłada giętkie ramiona,
krzyczy i zagłusza rzeczywistość...


Skłócony z zegarem nocy, troską i zrozumieniem,
których nie pojmuję, stoję przytłoczony, stłamszony,
sam. Żona, matki, matek matki, kochanki z pamiętnika
i ta pustka - biała, bezcielesna - naga proza i wiatr.

Święta ruda panno bez walorów kobiecości,
co czytasz moje usta z ekranu monitora,
powiedz mi wierszem prawdziwym,
gdzie drzwi, dzwon, kur, światło w tunelu?



Złote obręcze, dzieci łączące dłonie rodziców,
słowa, słowa, słowa... - Gorzkie i jadowite
jak chleb powszedni, szklane noce i jesień
- pierdolona ballada.

Jezus z niskiej półki - in out - ciało i krew
identyczne z naturalnym, tyle że fitness, euro i eko.
Supermarket na ołtarzu i Pan Bóg na wyprzedaży
- oryginalny - dla Izraela wyprodukowany w Chinach.

Choć patrzę oczami dziecka, nie mogę być sobą,
bo jestem synem, mężem, ojcem, dziwką ukochanego pracodawcy,
oddanym patriotą (wstydzę się narodu) i chrześcijaninem,
produktem korporacji dla korporacji.

Nie mogę oddychać, umrzeć.
Duszę się gwałcony obrazami z zewnątrz.
Pęcznieję, puchnę, rodzę i wylewam czarne mazie.
Obraz się deformuje - metafory.
To już było.



=========================






Nr 22




Decybele

Mieszkam w skrzyni z betonu, na piętrze,
w skromnej ciasnej szufladzie mam wnętrze,
ściany, sufit, podłoga i okno,
lecz nie grozi mi tutaj samotność.

Poprzez ranki wieczory i noce,
wciąż coś stuka, szeleści, łomoce,
taka widać realność śródmiejska;
ciągle słychać w niej głos poltergeista.

W górze żonkoś używa swą żonę,
niżej dziury ktoś wierci w betonie,
z lewej tłuką kotlety jak młotem,
z prawej gwoździe prostują w sobotę.

Skąd w tym domu hałasów aż tyle?
Decybele wciąż ślą imbecyle,
gdzie się schować, by spokój mieć święty,
no i jakże tu nie być stukniętym?




========================






Nr 23





Ktoś puka

Pełznie serial po nudnym ekranie,
wtem do drzwi się rozlega pukanie.
Dziadek uniósł powieki przymknięte;
kombatancką przyznali mi rentę!

Babcia mówi: ja czułam od rana,
to listonosz i główna wygrana,
mała Hania radośnie zawoła:
idą święta, to pewnie Mikołaj!

Gruba ciotka samotna, leciwa,
ciężkie biodra z fotela podrywa,
patrzy wzrokiem maślanym przez okno:
może kończy się moja samotność?

Chłopcy siedzą w kąciku pokorni;
to policja, a może komornik?
Oczekiwań katalog się mnoży,
niech nareszcie ktoś pójdzie otworzyć!

Wchodzi młodzian w krawacie i gada:
nową partię będziemy zakładać,
podpisujcie się śmiało, otwarcie,
bardzo liczę na wasze poparcie



=========================





Nr 24




ta_buuu

myślami jak stetoskopem wsłuchuje się w wielką fetę;
gra muzyka, wirują ciała,
potrącili starą Józefę
- przez tydzień gorzko się śmiała.

nazajutrz gryząc ser feta, sącząc ze ślubnym kakao;
mrucząc pod nosem pacierze,
wspomina zabawę wspaniałą
i z lekka cholera ją bierze.

a przecież ta feta przednia, zachwyty były i ochy ;
dostał medal mąż Józefowej
gdy ona siedziała pod płotem,
zmieniając stare na nowe.

ścisnęli mu rękę raz drugi - Józefa z kąta patrzyła;
a potem tam na parkiecie -
chciała dla wszystkich być miła-
dostała pamiątkę przecież.

spili śmietankę na górze, pod spodem fusy zostały;
jak zmienić, jak ugryźć feler
/ ten ser znowu spleśniały/,
przyjemność- to jednak wiele.



=========================






Nr 25


białe. czarne. bum

puk, puk - kto tam ? – to ja twoje sumienie -
dzisiaj się pozbierałem i zszedłem z nieba na ziemię.
leciałem w ramionach anioła, ale podcięli mi skrzydła-
chyba za długa droga, a może sprawka przebrzydła

tego czarnego co cichcem z cienia wyszedł i straszy
w kotle smołę mieszając, bo przecież on pierwszy na afisz
chce się dostać. a tu mu kłody białe pod nogi ciągle rzucają
więc cichcem, klucząc, pod miedzą przysiadł jak szary zając

okiem łypie wokoło gdzie leci ten skrzydlaty
co sprawił , że on pod ziemię musiał , kiedyś przed laty
swoje siedlisko założyć. teraz mu kontrę zadał
pukanie głośne wyciszył. skontrował wreszcie dziada .




=========================





Nr 26





Wpleciony w ciszę nocy


Myśli siwym sznurkiem
związują krańce światła i mroku,
bratają się z papierosowym dymem..

Tu nikt nie skrzywdzi spojrzeniem,
mową, czy zapomnieniem.
Moja wina, moja wina.

Moja wina?

Po drugiej stronie,
znajoma twarz zaprasza
w sen, brata się z jawą.
Wiesz, Alicja oswoiła królika,
a Kapelusznik wyczarował całkiem nowy cylinder,
w korze soku z malin.

Martwy strach, krewny ciemności i mrozu,
spoczywa na dnie.



=========================






Nr 27




Połamane linie czasu


na ostatnim peronie
pani szepnie w ostatniej godzinie
że pociąg przybędzie
nie opóźniony

pociąg w tamtą stronę

słońce błyśnie
zza liści
zielono

inny świat pełen twarzy
bladych znanych i nieznanych
zamyśleniem naznaczonych zapatrzeniem wstecz
i w przyszłość

pamięć została na peronie
obok kałuży
tej z niebem



=========================





Nr 28




wiersz usunięty przez Organizatora

naruszenie regulaminu -

- publikacja w internecie


.


=========================





Nr 29



wiersz usunięty przez Organizatora

naruszenie regulaminu -

- publikacja w internecie


.


=========================






Nr 30



w centrum kiczu

zwalone brzozy malownicza polana

w jesiennym krajobrazie biesiadny stół zaprasza
przebieramy w modnych w tym sezonie kapeluszach

masz opiekuńcze ramiona
twoje ręce są gorące i zachłanne
świat wiruje pod nogami

w ukryciu czyjeś oczy wypatrują okazji
i wiklina może być obiektem pożądania

chwiejny krok rozbiegane ręce
dawny szyk stracił zapach świeżości
może nigdy jej nie miał nie pamięta

zdobycz zaspokoi pragnienie
chwila strachu kosz pełen szczęścia

i nikt nie rzucił kamieniem


to już nie kicz a margines
którym nie lubimy zawracać sobie głowy




=========================






Nr 31



od siebie to jest uciekanie

na wyciągnięcie ręki
skulona postać z kosturem
mamrocze swoją mantrę
złotówka rozjaśnia jej twarz

miasto tętni kolorami
jan kocha tylko jasne ulice
omija niektóre kręgi
byle tylko nie mieć złych snów

z szacunkiem czapkuje ślepemu
wybiela sumienie czeka
aż przyjdzie czas opłatka

czy usłyszy pukanie



=========================






Nr 32



Klepsydra

czwarta dwie
bezsenność ścieka kroplami na parapet
przejrzałe prawdy spadają pod nogi
nadgryziony do połowy księżyc
przykleja się do szyby

piąta trzydzieści
dworcową przechowalnię
ściana oddziela od knajpy
podobno gdzieś tu można na krótko zostawić
uciążliwą samotność
jeżeli jest się wypłacalnym

szósta piętnaście
samotne drzewo tak naprawdę
nie musi być samotne
życie nie jest do końca żywe
a śmierć martwa
czas nie zawsze zadaje rany
ostrymi wskazówkami zegara

siódma czterdzieści sześć
wspomnienie jest lądem
stopniowo zabieranym przez żywioł
jego powierzchnia kurczy się
kilka centymetrów na rok

dziewiąta dwadzieścia jeden
to nie jest tak
że przemykając miękko i cicho przez cudze życie
nie zostawia się śladów
że puls nieodebranych połączeń
daje się wyczuć dopiero po pewnym czasie
że można bezkarnie usunąć uczucie
w siódmym tygodniu od poczęcia

jedenasta zero siedem
ruchliwa ulica wypluwa z siebie żebraka
skorzystaj z ostatniej szansy
jego promocyjną przyjaźń
da się kupić za jedną tylko monetę




=========================






Nr 33



niekonwencjonalne uszlachetnienie

pośpiech uciszył pukanie
tak niespodziewane jak on
stojący we własnym cieniu
trosk i ubóstwa

nie śmiał prosić o miejsce
lecz o cząstkę dobroci
spływającej obficie ze stołu
corocznej wieczerzy

ofiarowane okruchy
nie nasycą chwili która
unosi egzystencję
jak w dłoniach

mistrza reiki



=========================





Nr 34



Na brzegu

Na śliskich płótnach okien czerwone akwarele,
kieliszek z kroplą życia w spokojnych wreszcie dłoniach,
na ścianach tańczą cienie, bezdźwięcznie jak w kościele,
przysnęli wszyscy święci w niebieskim panteonie.

Spłukują się fiolety z księżyca twarzy bladej.
To on mnie tu prowadził czerwonym szlakiem wina.
Tak bardzo umiał pomóc, tak wiele poukładał,
tak ważne prawdy kreślił smużkami nikotyny.

Znów jeżdżę do Krakowa poezji się nawdychać,
po czwartku znowu piątek, po lutym wrócił marzec,
przedzieram fotografie, przejeżdżam niczym spychacz
po zapleśniałych myślach, by z tobą się zestarzeć.

Zdmuchnęło z ulic grajków. Nie rzucę im monety.
Jesienny wieczór błyszczy jak Styks w powadze znaczeń.
Wciąż jestem wypłacalny za swoje małe grzechy,
gdy spotkam przewoźnika, obolem mu zapłacę.



=========================





Nr 35



pożegnanie

nie można spotkać się przypadkiem
czasem jedynie dla nauki – nauczyłeś mnie
łzy nie spłyną na próżno
żegnaj – nie wiedziałam ile kosztuje jedna kropla

jesień – nowego początek
by żyć – stare w nas musi umrzeć
w końcu zaśpiewa we mnie spóźniony skowronek
żegnaj – nic więcej na pożegnanie

pod starymi adresami cisza w kamieniach zastyga
to w nich pamięć ukryłam
choćbyś wspomnieniami zapukał
żegnaj – do serca się nie dostukasz

od czasu do czasu na igłach stawałam
dla mnie były przeznaczone
specjalnie je rozsypałeś
żegnaj – skowronka rękoma nie zdołasz zadusić



=========================





Nr 36



Modlitwa zamkniętych powiek

kiedy już powieki zamknąć mogę
słowa płyną choć usta milczą
słowa płyną – w głowie

to myśli najpiękniejsze
których w zgiełku dnia nie spotkasz
bo nocą tak jakoś łatwiej
pogodzić się nie tylko z drugimi
a to co trudniejsze – wybaczyć nawet sobie

nocą myśli stają się cieplejsze
a mrok miłość niesie

nocą łatwiej kochać
wybaczać zapomnieć

czasem wyczekujesz
może raz jeszcze zapuka ten żebrak
któremu drzwi przed nosem drzwi zamknąłeś
pukał aleśmy nie słyszeli

nocą nie mówią usta
które za dnia kłamią bez opamiętania

nocą modlą się zamknięte powieki
wysłuchaj mnie



=========================





Nr 37



„ - A co właściwie ma do oznajmienia
Ten żebrak co przyłazi i nudnawo stuka
W drzwi naszej szafy?”

/Ernest Bryll/


przeklęci

pukają do nas niewidzialni
lecz nie słyszymy przestróg i nawoływań
wpatrzeni w siebie obracamy dzień za dniem
w popiół stygnących prawd
budując coraz wyższy stos z białych kości
pod kolejnym rozdartym sztandarem

a w oczach nosimy
skancerowane albumy i bezpańskie medale
za naszą i waszą
pijemy do krwi ostatniej przelanej
we wzburzonym potoku słów
bez końca okopując kolejne szańce
po brzegi zlodowaciałych głów

ślepi
wędrujemy w stronę zachodzącego słońca
wyrzekając się własnego imienia
wkrótce wszystkich zmiecie ten sam wiatr historii
pod rozłożyste drzewo śmiesznych wiadomości

zardzewiałe szabelki
nierówno wystukują rytm
a złoty róg zawodzi
w wykrzywionych ustach chochołów
pukających w nasze drzwi



=========================






Nr 38



W jesiennej zadumie

złotem cały park się mieni
drzew ramiona gubią liście
każdy w innym jest odcieniu
błyszczą wszystkie

z wiatrem szumią krnąbrne myśli
plączą się w niechciane kłótnie
wygrywają wspólnie smyczki
arie smutne

życie jednak nie umiera
chociaż ciepło trochę gaśnie
towarzyszy mi nadzieja
tli się jaśniej

złotem wnętrze się przemieni
wiosna utrze nosa zimie
miłość zwalczy chmury ciemne
i nie zginie



=========================





Nr 39



Aksamit

czas zatrzymał nam się mile
gdy aksamit za framugą
zostań choć jeszcze na chwilę
czas zatrzymał nam się mile
słowa dają wnętrzu siłę
przyjmij ciepło przed podróżą
czas zatrzymał nam się mile
gdy aksamit za framugą




=========================





Nr 40



odpukać


Noc przygryzła wargę patrząc na kobietę
która zamyślona siedziała przy stole.
W oczach miała smutek, a w dłoni monetę
płomień grzywki przykrył zmarszczkę na jej czole.

Zegar wstrzymał oddech, noc się uśmiechnęła
kiedy podrzucała monetę do góry
- ta, na stół upadła i na sztorc stanęła.
W parapet zastukał puchacz srebrnopióry.

Zapowiedź triumfu, czy śmierci posłaniec?
Spojrzała na zegar – grubo po północy!
Nad płonącą świecą rozpoczęła taniec
ćma. Kobieta wstała przecierając oczy

puchacz nagle zniknął niczym duch w zaświatach.
Chciała chwycić pieniądz, pod stół się potoczył
z jękiem w płomień świecy wpadła ćma kosmata
słysząc płacz kobiety i westchnienie nocy…



=========================





Nr 41



Dziki lokator

Włamałeś się! Tak, szturmem wziąłeś w posiadanie!
Mów, gdzie twoje maniery kozacze stepowy
czy to instynkt przetrwania, nagły zawrót głowy
czyś znudzony grabieżą i nocnym hulaniem?

Teorban wziąłeś w dłonie, uwodziłeś śpiewem
stare sprzęty przyćmiły stalowe harnasze
spojrzeniem prosto w oczy ciebie nie wystraszę
i co na zajazd serca przedsięwziąć mam – nie wiem

Ty, watażka, pędziwiatr zapragnąłeś domu
bramy z bierwion dębowych, fosy, palisady
zagarnąłeś choć cudze bez krztyny ogłady
gotów w oczy zaświecić szablą dla obrony

i w pień wyciąć rywali gdyby się zjawili.
Po kątach rozwiesiłeś lisich skórek kity
żeby nikt nie najechał. Chutor raz zdobyty
przepychem twoje oczy do stołu przyszpilił

lecz co powiesz sumieniu , gdy w okna zastuka
pochwyci cię za trzewia tak po kozaczemu
mówiąc, że owa zdobycz należna innemu
i każe odkupienia w Dzikich Polach szukać?

Popędzisz konia mówiąc: hospodyn, poprowadź!
Cóż ci każe uczynić twoja dusza harda
pochwycić w krzepkie dłonie raz zdobyty Majdan
czy skruszony bez walki dasz się wyrugować?



=========================





Nr 42


* * *

Serce zabite dechami
Mogłoby się jeszcze otworzyć
Ale nikt nie puka



=========================




Nr 43



Pukajcie a będzie wam otworzone

Nie było wygnania z Raju:
tylko nauka dana przez Boga
poszła w las
Kazał więc Pan ludziom
ją odnaleźć na Ziemi
i wrócić
Ci którzy myślą
że Bożą naukę znaleźli
pukają do Niebieskich Bram
ale wielu
gdy wrota się otwierają
odchodzi za nauką
która im ciągle ucieka
w las



=========================





Nr 44


kropka

postawiła na swoim - jednoznacznym veto
odrzucając tak bardzo spodziewany nawias
jedno zdanie zmieniło radosną na smętną
gdy wybranek ku constans zbyt rzadko się sklaniał

nie podjęła dyskusji – temat miał archiwum
rodem z iks albo z igrek bez względu na serię
numer nie miał znaczenia zabrakło przepychu
gdy znów łukiem omijał jak wszystko kalekie


wycofała się w ciszę – gdy dzwonka zabrakło
trzech kwadransów do przerwy z tygodnia na tydzień
stracił władzę kalendarz odziany w niedbałość
winny stawiał symbole zupełnie gdzieś indziej

postawiła na swoim – wystarczyło spojrzeć
gdy chłód w oczach błękitniał by zostać w uśmiechu
i zamieniać zakręty na tą co najprościej
poprowadzi ku grzechom i myślom po znieczul



=========================




Nr 45



Bo one chodzą parami.

Od lat.
Drzwi w drzwi.
W dzień niewidoczne.
Nocami czuwają.

Niestrudzony duet
świadomy pozorów krzywizn
uśmiechu i goryczy łez.
Jak nieszczęście i szczęście.
Do pary.

Z dwóch końców miasta
dążą ku sobie
ulicami prostopadłymi do myśli.




=========================





Nr 46



Inkrustacja

Minęło. Wiadome i niewiadome.
Umyślnie dobrane pod kolor stroboskopu
niedokończenia.

Żebrakowi wyrzuconemu z szafy
śni się jeszcze notting hill, ukryte w pościeli, niezmienianej
w pamięci od czterech dekad, aby przechować zapach
tamtej kobiety. Później przez wiele lat
tylko unikanie ciosów, prześcieradła darte na pasy.

Pragnienie miesza kanapy, pokoje, hotelowe
ręczniki, nie do rozpoznania; rozlewa się mleko.

Jesteś doskonałą płynnością; ból musi
wyciec, znaleźć ujście do szpitalnej miski
albo do morza. Spomiędzy fal wygarniasz
włosy, owijasz wokół palców.
Schną, splątane, dziewczęce.

Pukanie nie pozwala spać. Wśród przylotów i odlotów, projekty
odłożone ad acta, drgania, krople; nie mieszczą się
w tegorocznej jesieni. Strach, że można już
nie dojść. Zawsze tak było: nietrzymanie łez, spermy, moczu.

Pozwól zostać naczyniem
przy łóżku.
Dopóki źródło wciąż ciepłe.



=========================





Nr 47



Jesienny korowód

Pukają cichcem do nas ślepcy, szczurołapy,
pukają szynkareczki, skrzaty i kuglarze.
Kudłate, chytre cienie opuszczają szafę,
wychodzą w pstrym pochodzie z przedwczorajszej baśni.

Gwiaździsta katarynka mąci czas i miejsce,
wypływa z lukarn światło, snem zalewa rynek.
Oszalał stary kurant, zegar północ bije,
księżniczka rusza w taniec z jednookim szewcem.

Zatrzęsła się od wspomnień kunstkamera nieba,
drewniany pajac śmiało zerknął wróżce w dekolt,
rozgarnia fałdy sukni; księżyc śmiechem płonie.

Za oknem noc jesienna kolie z brązu wiesza
na szyjach drzew; wśród koron siwe wiedźmy siedzą.
Gdy skończą tę opowieść, czmychną w świt na miotle.



=========================





Nr 48


Lęk wysokości


Raj to nie miejsce, ale wspólnie wydeptywana droga; środkiem nocy,
przez ciężarne chmury i pióra nielotów. Musimy więc ponownie
wyrwać serce z wnętrza ogrodu i spojrzeć sobie w oczy.

To embrion w głębi szafy. Choć nigdy nie wracaliśmy do poronionego
piękna, to jednak wiemy, czego boi się księżyc podczas nowiu. Jak każdy
niewidomy, łka wszystkimi kolorami, lecz nie ma komu przetoczyć
krwi zbielałej i gęstej od modlitw. Stąd tyle krzyżyków,

kółek oraz świadomie zremisowanych partii, a na suficie kilka tysięcy
motyli; zabawa w piekło-niebo. Skrzydła wypadły z zawiasów, głowom
powyłamywano rogi. Odgryźliśmy sobie języki – odtąd anemia
przemyca do źrenic mleko, a my nawet we śnie nie możemy
oderwać się od podłogi. Niedługo pełnia,

lunatykom znowu zmarzną stopy.



=========================





Nr 49


Niemalowane drewno

Wewnątrz pachnie ziemią, kadzidłem i dwoma tysiącami;
zwęglone sklepienie kwitnie na biało, a ze ścian odpadają
strupy – najstarsza odmiana bursztynu. Znów otwarła się

dziupla: płoną gniazda, z każdym krokiem śnieg zasypuje
ślady. Dokąd śnimy? – pyta ćma tańcząca w pajęczynach.
Przeklęty balet i królowa balu! – nigdy więcej nie oddamy
klucza. Będziemy chwytać ciepłe kraje, które przyfrunęły,
aby podnieść nas z sufitu.

Chociaż palce krwawią – już niczego nie można odpukać.
Podobnie jak drzewa, które potrafią rosnąć obdarte z kory,
tak i blade ciała znajdują w szafie rozgrzeszenie z nagości.



=========================





Nr 50



Pusto ale może wejdziesz


gdy dochodzisz do wniosku
że nic nie wiesz
wtedy zadajesz odpowiednie pytania

jesteśmy chwilą która przemija
schodzimy ze sceny
choć mamy tak wiele do zaoferowania

wyrwać z życia kawałki codziennego chleba
położyć na talerzu
czy to wystarczy

samotność jest przerwą w czekaniu
przecieram przez sito za i przeciw
a w mojej poczekalni
rozsiadły się niepowodzenia
naiwnie czekam aż sobie pójdą

czuję się jak żebrak
co puka nieproszony
w przerwie między posiłkami




=========================






Nr 51



westgate


przez którą z bram przemycono broń jest nieważne
tak jak nie ma znaczenia którędy zostaną wyniesione

ciała

mimo oficjalnych dementi trafią z rozdzielnika
na stosowne ołtarze by krew kamiennymi rowkami
ściekła w pozłacane gardła

żałobnikom oddamy skórę palców kilka może stopy
niech się czymś wykarmią chudy dół chudzi krewni

oczy wyłupione cóż za bestialstwo

lecz martwy świadek dalej pragnie świadczyć
więc niech nie straszy pusta studnia oka

martwym absolutem

oczy są dla kruków
już pukają do okien




=========================





Nr 52



Podaruj mu kawałek nieba

czego chciałby od nas ten starzec
w jego oczach jest melancholia
już zniknęły iskierki marzeń
gdzie młodzieńczy zapał się podział

kiedy drżącą wyciąga rękę
jakby prosząc tylko o serce
czy nie pragnie niczego więcej
gdy nieśmiało o litość żebrze

głos chropawy przez życie zdarty
grzbiet zgarbiony i głos się łamie
czy fałszywe los rozdał karty
na manowce zepchnął w niepamięć

lęk towarzysz dławi samotnia
śmietnik karmi pleśń na śniadanie
ludzkie drwiny znajdzie na obiad
śni że łyżkę uczuć dostanie

złe spojrzenia z pokorą znosi
stary wózek cały dostatek
i majątkiem jest wdowi grosik
jednak zawsze jest naszym bratem

może pragnie stajni Betlejem
wredna „matka” więc zawód kloszard
w brudnej kromce całe nadzieje
ze szacunkiem wyjęte z kosza




=========================





Nr 53


Ktoś pukał

zapomniałam drzwi otworzyć
dla gościa co pukał
wczoraj szedł do mnie
z dobrym słowem
a ja jak te jesienne liście
pędzę gdzieś i po coś
nie bacząc na przystanki

zapomniałam drzwi otworzyć
gdy żebrak pukał
a moje zapatrzenie
gestem znaczyło kąt pod ścianą
dla zbędnych rzeczy

zapomniałam drzwi otworzyć
nikt więcej nie zapuka
wszak cierpliwa jest cisza
co dzieli sen na strzępy




=========================





Nr 54



refleksy

spacer wieczorem unosił załzawione buty
w gardle mocno ściśnięte słowa milczenia
starczyło by opowiedzieć siebie wokół
płonęło miasto

każdy świt przynosił świeże kwiaty wpinał
we włosy pełnią południa szły dzwony
uwodziła dumka w papilotach na wety
pieluchy w słońcu

nie pamiętam kiedy wylały się mgły jesień
fioletem po wrzosowiskach maluje widma
noce tykają czule mierzą pojemność tętna
przeszłość szydzi z nadziei

może uda się spowolnić wskazówki smak czasu
zatrzymać w szklance śliwowicy przy kominku
bieg myśli po twoim ciele powolny drżysz i kropla potu
opada może sparzyć

dłoń rysuje tropy błądzą w bezładzie oddech jest
coraz cięższy zbliżają się chłody znasz tę zabawę
może trwać sama w sobie będąc snem i narodzeniem
a chwila jak spowiedź

czeka aż pukanie zwiastuje początek
wypełniania się obietnicy




=========================






Nr 55


letarg
czyli, zanim zapukają


mgła szczelnie przykryła sad
ciężarny od myśli
zatańczył wiatr potargał słowa
spojrzenie wtopił w jasność
tak też można żyć

będąc snem

chwila wydaje się być większa
niż odległość od słońca
już nic nie jest oczywiste tylko
zmęczenie wkalkulowane w czas
skrywamy niczym nadzieję

na jutro



=========================






Nr 56



„ - A co właściwie ma do oznajmienia
Ten żebrak co przyłazi i nudnawo stuka
W drzwi naszej szafy?

/Ernest Bryll/


Konradom niektórym


Ten pierzasty jegomość na środku chodnika,
na co czeka? Aż zdepczą? Ma skrzydła, niech leci.
Jedno zwiesił bezradnie – złamane, jak widać.
Biedny gołąb, lecz trudno, pilniejsze są rzeczy.

I pomóc mu nie mogę.
Cóż, setki spraw na głowie!

Kocur, wczoraj mijany, wyraźnie nie zdążył
jeszcze umrzeć na drodze. Ofiara pośpiechu.
Przyśnił mi się, a we śnie był cały i zdrowy.
I zapytał: pochylić się bałeś człowieku?

Nie mogłem! Nic nie mogę
przez nadmiar spraw na głowie.

Rano kundel szedł za mną uparcie i długo.
Znacznie marniej wyglądał niż w zeszłą niedzielę.
Co za ludzie, totalnie bez sumień – wyrzucą,
a pies czeka naiwnie aż ktoś go zabierze.

Żal psiska, lecz nie mogę.
Za dużo spraw na głowie.

Wreszcie nic nie przeszkadza i można się skupić.
Przejrzę pisma, wszak wiedza bieżąca potrzebna.
Jakiś apel … Mój Boże! Wzrok dziecka już utkwił
drzazgą w mózgu. I koniec na dzisiaj skupienia.

Nie mogę, ach, nie mogę!
Mam tyle spraw na głowie,
splecionych z losem świata.
A stale coś rozprasza.



=========================






Nr 57



spoza różowych szkieł


zdumiewająco krucha w fotelu
na kółkach
przypięta pasami dla bezpieczeństwa
jak dziecko
uśmiecha się potakując
trzeba zaprzeczać
dyskretnie
nikt się nie dziwi

taka bezradna
więc rezygnuję z buntu
cóż

nie urodziłaś pielęgniarki
na pocieszenie
zamykam stare żale i nowe plany
choć z trudem
ale jestem



=========================





Nr 58



szklanka z wodą

gwiazdy jak ludzie, rodzą się i umierają
Canal+

życie pochłania zawsze
równie skąpy kwant czasu
tyle samo mu brakuje co zbywa

w nadmiarze

każdy eon jak człowiek
ma swój pierwszy i ostatni

oddech

podobny nawiasom
spontanicznej dygresji

w przezacnie monotonnej
księdze wejść i wyjść



=========================






Nr 59


Ale

Przyszedłem, by tylko odsłonić firany
i sprawdzić, czy rano
nie zaprzecza nocy.

(Jeszcze prze chwilę jestem pewny siebie;
niedojedzone truskawki
i wysokie kieliszki wynoszę do kuchni,
czarnych koronkowych lepiej dziś nie dotykać.)

[10:49:25] XX: Witaj, jest dobrze.
[10:49:52] XY: Ale?
[10:50:03] XX: Nic,
przecież znasz mnie.

Dziś tyle pracy, głowa boli na samą myśl.
Telekonferencja, już się pewnie skończyła. Potem samolot.
Dwie godziny straty.
Ale marzeń więcej niż czasu.
Ale.

Jest ale,
choć ukryte w dołku policzkowym.
Zdążę wyjść,
zanim opadną nam kąciki ust.

[12:01:25] XY: Ale muszę.
[12:01:44] XX: Mówisz, musisz.
[12:01:49] XY: mówię,
ale.
[12:02:12] XX: Wiem,
idź już,

ja zaczekam.



=========================





Nr 60



Cztery części przemijania.

I.

Romeo przejrzał wiadomy zestaw ratunkowy,
wszystko zlizał przed zgubieniem zasięgu;
drażniło tylko połykanie przeczytanych słów.

Ze złością zatrzasnął klapkę.

Od niedawna koniec fotoplastykonu.
Zamykają ze współczucia dla nadwrażliwych.
Istnieje tyle alternatywnych miejsc do szukania
nadziei. To była tylko awaria.

Wystarczająco długa, by trzeba trzymać Julię
za dłoń. Nie postąpiłby inaczej. Jest prawdziwy.
Żadnych tam, ale za to mocno.
Mimo wszystko
teraz niemożliwe zaśnięcie.

II.

Chciał zostać na noc; kto wie, czy nie byłoby to
szczęśliwe rozwiązanie. Najgorsze, najlepsze,
wszystko jedno. Za granicą niebezpieczeństwa są od wielu dni;
prawie nikt tutaj nie rozumie, jeśli zagadać
tajemnicą.

Nie zdążyli zjeść jabłka podzielonego na dwie zgodne połowy.
Każda od innej jabłoni.

Przyciągają się magnetycznie. Ciekawe.
Ech, wakacje na dwóch biegunach.

III.

Nie ociemniałem, chociaż noszę przeciwsłoneczne
nawet jesienią. Aby nie przepaliły się delikatne siatki
nerwu wzrokowego.

Coraz bardziej lubię kolory,
choć je recytuję już jedynie z wyobraźni.

Na wszelki przypadek i wieczny spokój.
Jakaś sprzeczność?
Jeszcze raz dałem się podpuścić.

IV.

Ukryty w domu z różą
pracuję.
Tamto wróci przed oczy, wykrzyczy mi w twarz.
Co za idioci!
Mieliście kraść z życia, ile zdążycie unieść a nawet
pogubić.


Ja w końcu mam swój mały, cieplutki
pokoik. Ogrzewanie zapewnione.
Wewnętrzne.

Albo tylko tak sobie rozmyślam,
bo to pewnie był inny dom.
Zawsze myliłem twarze i adresy gadatliwych kobiet.

Znowu nadejdzie zima.



=========================






Nr 61



Metafiza wystukana

Puk-puk-puk-puk... Tik-tak-tik-tak...
Tu jestem tu... od wielu lat.
Puk-puk-puk-puk... Łu-bu-du-du...
Wpuść mnie już, wpuść, nim braknie tchu.

Puk-puk-puk-puk? Tik-tak-tik-tak?
Ktoś ty? Mój bóg przyszedł na czat?
Ha-ha-ha-ha - iskrzący śmiech
znudzonych gwiazd - to tylko krew!

Kołacze znów. Pulsuje tak
u twoich stóp wędrowca szlak.
Puk, puk, puk, puk... Łu-bu-du-du...
Proszę, wpuść już, nie żałuj snu.

Wejdź, gościu, klucz nie strzeże drzwi.
By przejść przez próg, leciutko pchnij
i podejdź tu. Ty pukasz wciąż?
Kim jesteś - mów - co jest tą grą?

Jaki tam gość? Stale mnie masz.
Dziś dobra noc dała mi twarz
i prostych słów znajomy dźwięk,
byś łatwiej mógł rozpoznać mnie

nim zasnę, jak onegdaj dwór...
Złej wróżki znak; śpią wszyscy - król,
królowa, paź, królewna też...
Radź gościu, radź. Jak zbudzić - wiesz?

Nikt tego nie wie, nawet ja.
Nie powiem, lecz podsycę żar.
Zatrzymaj go i dbaj, niech trwa,
choć ściska ból - choć dławi łza...

Pewnikiem kres. On zdusi ton.
Zakrzepnie krew, przykryje dno.
Ding-dong, bim-bom...Czy tylko to?



=========================





Nr 62



Sedno szczęścia

Rozlazły się mrówki, korniki i żuki.
Chcemy, czy nie chcemy, wciąż pukają do nas.
Jak psychologowie rozpoznają głupich
i łatwo wciskają następny eksponat.

Musisz się człowieku ciągle edukować,
zwłaszcza gdy masz latek kilkadziesiąt parę.
Łatwo nieświadomie podpisać cyrograf,
na bezdomny żywot - kredytowy szalet.

Nawet srebrny złodziej rozsądek omami,
jeśli nie rozumiesz w czym tkwi tajemnica;
jak zginęły zmarszczki u zbyt młodej pani
i sztuczną impresją będziesz się zachwycał.

W domu wciąż przybywa super wynalazków.
Zamydlone oczy cieszą wizje puste,
a drugie ja krzyczy - naiwniak w potrzasku!
Rozdwojony stoi, twarzą w twarz przed lustrem.




=========================





Nr 63



Z pewną dozą nieśmiałości…

Pukam do ciebie,
na głucho zamknięte
i drzwi, i serce.

Trudno, po okruch
gdzie indziej się udam,
wciąż wierzę w cuda.




=========================





Nr 64



*** (Pukają do nas kolejne jesienie…)

Pukają do nas kolejne jesienie,
dni przemykają jak w kalejdoskopie,
i coraz bliżej, bliżej nam do ziemi,
do grobu, który ktoś dla nas już kopie.

Przed tym pewnikiem, co śmiercią się zowie,
nie da się schować, czy uciec w dal siną,
bo puchem marnym zaledwie jest człowiek,
żebrakiem, cieniem, którego czas minął.

Który niewiele ma do powiedzenia,
skruchą wyroku zmienić nie potrafi,
a gdy czas przyjdzie, ktoś mu suknie zmieni
na te schowane na samym dnie szafy.

Nowe, lecz ciasne zbuduje mieszkanie,
zapali świecę, chryzantemę złoży,
poprosi: pieczę nad nim miej, o Panie,
i wybacz grzechy, co za życia mnożył.

Choć tyle można zrobić dla człowieka,
byleby zdążyć, ona nie zaczeka.




=========================





Nr 65

Modlitwa cynika

Czemuś mnie, dobry Panie, nie stworzył biedakiem?
Czemu chcesz, żebym znosił bogactwa rozkosze?
Cóż ja jestem ci winien, że z nadmiaru płaczę
szczęścia, którym mnie raczysz, choć o nie nie proszę?

Jakże to, dobry Panie, mam dzisiaj odgadnąć
czymeś ty się kierował, krojąc życia ścieżkę -
kiedyś mi los wyznaczył, opatrzność przesadną
jako dar dokładając na ziemską wycieczkę?

Powiem ci, dobry Panie, żeś kiepsko wymyślił,
zapychając mój żywot kawiorem i winem.
Może mi lepiej było dać kolczyki z wiśni,
bym je mógł podarować kochanej dziewczynie?

Czemu nie pomyślałeś, że w zdartych kamaszach
chciałbym świat twój podziwiać, szukać w nim radości -
zamiast gnać za ułudą, móc co dzień zapraszać
do zielonej przystani niepoznanych gości?

Nie wiem ja, dobry Panie, jakie twoje plany -
kiedy mnie na ostatek zechcesz ukatrupić.
Jeśli więc w swej wszechwiedzy myślisz, żeś kochany
i na wdzięczność liczysz, to uwierz, żeś głupi…



=========================





Nr 66


Rocznica świętego Powstania



jeśli wolność jest po to, byś miał prawo
i sprawiedliwie buczał jak kibol
na powązkach, mam w dupie taką wolność.

nie o take walczyli

bohaterowie. prawdziwi.



=========================





Nr 67


Córka św. Mikołaja

długo myślałam, że wszyscy dorośli
mają rację.
że przyszłam na świat z miłości
a święty Mikołaj pisze dedykacje
na prezentach
kształtnymi literami mojego tatusia.

mimo wszystko przechowuję
pożółkłą kartę z wpisem:
mojej małej córeczce,
by zawsze była szczęśliwa.
- Św. Mikołaj.





=========================




Nr 68



Constans

To godzina wietrzenia mieszkań, wypędzania upału z myśli.
Więc na oścież okna, głowy, głupio pogmatwane serca.
Byle nie przedobrzyć. Na gołym ciele chociaż prześcieradło,
nie odkrywa się od razu wszystkich kart. A miasto szumi zbyt
głośno i coraz trudniej uwierzyć, że jesteś. Kiedy nie słychać nawet rzeki,
czuję się nieswojo. I wcale nie chodzi o brak firanek czy innych
mieszczańskich wypełniaczy. A jednak wietrzę, jednak próbuję
wpasować się w ten klimat. Smród pijaka śpiącego na ławce pod oknem

na szczęście tu nie dotrze. Podobnie jak nie dotarło do ciebie i dlatego
tak tkwimy. Ty i twój kaszel. Niezmiennie. Moje układanki.




=========================






Nr 69



Clockwise

Zaczyna się zgodnie z dobowym rytmem. Poranek rozkleja
oczy i są ich setki – na każdym skrzyżowaniu, na schodach
i mostach. Takie spojrzenia niektórym poprawiają nastrój,
konkurują z nieco już wyświechtaną tabletką na „p”.
Najdłużej kotwiczą na udach i piersiach (wtedy myślę o sobie
jak o kobiecie bez twarzy). Zdziwienie, że sutki nie twardnieją,
nie ma sobie równych. Ale wciąż można iść dalej, choć ostatnio
tak często wspominasz, że odległość boli.
Wszystko się kończy zgodnie z dobowym rytmem.
Oni wszyscy patrzą. Ty jeden mnie widzisz.



====================




Nr 70



wiersz usunięty przez Organizatora

naruszenie regulaminu -

- publikacja w internecie

.

===========================================================================================================================================================================



.
Ostatnio zmieniony śr 16 paź, 2013 przez Jan Stanisław Kiczor, łącznie zmieniany 7 razy.
Imperare sibi maximum imperium est

„Dobry wiersz zdarza się rzadziej / niż zdechły borsuk na drodze (…)” /Nils Hav/