Światło ponad śniegami

[Latima]

w ostatnim tchnieniu oddaje zmarzlinie
na pokuszenie najgorętszy promień,
który rozpala zszarzałe kamienie
wylegujące jedynie chłód ziemi,

bo nie dla nich splendor rytów rzeźbiarza.
Z przypisaną bezbarwnością ukrywają się

za szczelnymi drzwiami, gdzie ich maleńkie
serca biją rytmem najszlachetniejszych
ze szlachetnych. Chciałyby błyszczeć brylantowo,
ale oświetlone zorzą tracą po ziarenku

nadziei.