epitafium dla przydrożnego ścierwa

[spirytysta]

ja - haruspik
wsuwam szuflę
między szklisty wzrok
i awaryjny pas jego
Via Crucis

nieproszony dar wysiąka z nozdrzy -
ożywcze wonie lasu

poprawiam kombinezon roboczy
nie poganiajcie!
(nam trzeba ciszy)

zesztywniała łapa -
radosna pogoń za zającem

gruba sierść -
mokry dreszcz późnej jesieni

przetrącony kark miedziany -
ciepły język matki

nie poganiajcie!
(nam trzeba skupienia)

wizja krzepnie
w rozmazanym fluidzie
takiż ożywia nogę
której zabrakło refleksu
takiż wypełnia rękę
rzucającą lisa na przyczepę

[maybe]

Aż coś ściskało mnie w gardle gdy czytałam. Spirytysto, dziękuję.

[Tytoalba]

Niesamowicie obrazowy i działający na emocje utwór. Przywołanie postaci haruspika, w połączeniu z klimatem swoistej ceremonii, dodaje wierszowi niemal mistycyzmu. Całość robi wrażenie, chwyta za serce.
Bardzo dobry tekst.

[megi]

Każdy ma jedno życie i swoją Via Crucis. I każdy po śmierci zasługuje na odrobinę szacunku, lis też. Choć niektórzy widzą w nim tylko ścierwo przy drodze.
Wiersz zatrzymuje.

[spirytysta]

Dziękuję za komentarze, może jeszcze będą ze mnie ludzie (w dziedzinie poezji) :)

[lilo]

Emocje, niesamowita obrazowość i taki specyficzny klimat ocierający się o mistycyzm. Wiersz zatrzymuje na dłużej. Czytam kolejny raz.

[Tomasz Kowalczyk]

Mnie również zatrzymał Twój wiersz.

Pozdrawiam