Antypody

[Michał Gajda - ku pamięci]

Ciągle daleko moja Antarktyda
jak biała plama słonecznego światła
lśni na rewersie zmęczonej planety
świat wokół siebie powoli obraca

na gładkich ścianach niebieskich lodowców
można zobaczyć cień śpiącego Boga
nad cienkim ściegiem bieli horyzontu
zajrzeć w źrenicę przejrzystego nieba

stamtąd nie widać zamieszkanych lądów
wszystkie rozmowy na falach eteru
toną w odległym szumie oceanów
w polarnej nocy znikają bez śladu

kiedy dopłynę do milczących brzegów
będę spoglądać na przeszłe i przyszłe
wszystkie zdarzenia które dawno temu
spisano w gwiazdach rozświetlonym szyfrem

[Tomasz Kowalczyk]

Dopłynąłeś, Miszo...

[Leon Gutner]

Dopłynął Miszka . I coś mi się zdaje że to nie są już milczące brzegi :)

[Wiesława Ptaszyk]

Piękny wiersz a my jeszcze w drodze...

[perełka]

Miszko, ja też myslę, że jesli Ty tam, to one już nie milczą

[maybe]

Płyniemy

[Mariusz]

...i o lodach można pisać ciepło... Z wielką przyjemnością czytam każdy przypomniany wiersz.

[firletka.]

kiedy dopłynę do milczących brzegów
będę spoglądać na przeszłe i przyszłe
wszystkie zdarzenia które dawno temu
spisano w gwiazdach rozświetlonym szyfrem

piękne słowa...