łubinowe manowce

[Pier Dułka]

żarnowce dumne na bezlesie
i wy łubiny tak postawne
że gdy przychodzi wczesna jesień
jeszcze mi wami w sercu pachnie

uśmiech przepięknie naturalny
jak szczerze spracowane dłonie
nie jak kapryśne tulipanny
ani też róże rozpieszczone


pamiętam jeszcze siebie chłopca
kiedy hulałem po żarnowcach
kiedy hulałem po łubinach
a ze mną jedna ta jedyna


i choć tak do mnie się tuliła
że kwitnąć bardziej już nie można
to kiedy przyszła pierwsza zima
umarła miłość jednoroczna

więc do was wracam zawsze żywe
kwiaty w podleśnym nieboskłonie
nie mogę wami się nadziwić
i wy mną wiecznie zadziwione

[Irena]

Te łubinowe manowce pewnie dzisiaj mi się przyśnią.
Malowniczo, lirycznie i...miłośnie

[Leon Gutner]

Akceptuję bez zastrzeżeń . Bardzo mi się ten wiersz spodobał .

Z uszanowaniem L.G.

[megi]

Piękne manowce. Piękne wspomnienia.
Zauroczył mnie nastrój wiersza.

[Dorota Chołody]

Jestem pod wrażeniem Twojego kolejnego pięknego liryku


_