Nie jestem tchórzem ale z tchórzem bywam

[Irena]

oswajam śmierć na własnej piersi
jak rudawą fretkę bywa że daje się pogłaskać
ugryźć znienacka boleśnie żyjemy w symbiozie
ja ją żywię ona przewraca oczami
a kitą zasłania pyszczek zdegustowana moimi poczynaniami
na ściance wspinaczkowej życia

kiedy uzna że nadeszła pora
kiedy pokruszy się czas pod stopami
po prostu przegryzie nieopatrznie tętnicę tuląc się na wzór etoli

różnicę temperatur między nami wyrówna ziemia

[Hanna L.]

Piękny wiersz.
z pozdrowieniem

[Boogie]

Świetnie! A tchórz futerko ma podobne do norki:) A nora... Cóż, najgorzej chować się w niej za życia. Serdeczności

[Wiesława Ptaszyk]

Piękny wiersz Irenko

Pozdrawiam serdecznie

[maybe]

oswajam śmierć

Co oswojone, mniej straszne. A przecież śmierć dotyczy każdego, choć tak bardzo się unika mówienia o niej. Piękny wiersz i niemalże ... optymistyczny :) Pozdrawiam

[julia jaz]

Bardzo fajny początek, świetna puenta. Drażni mnie środek, a szczególnie "ścianka wspinaczkowa życia". I nie bardzo rozumiem formę zapisu - dlaczego tak?

[megi]

Kiedy nadejdzie pora - szybko, bezboleśnie i nie w samotności.
Dobrze wierzyć, że tak to się odbędzie.
Ciekawy wiersz.

[Irena]

Dziękuję wszystkim za odwiedziny i słowo