do niedoczekanych zim

[Ewa Kłobuch]

to tylko sen

dlatego nie można przyjąć za pewnik
że światło zmieszane z kurzem
formując się w belki podtrzymuje stropy

pewnie mogłoby to trwać
gdyby nie budzik albo podmuch podcinający podpory
niedostrzegalnie a jednak mąci ich spokój

od tej chwili dni spadają przedwcześnie
nie wyzbywszy się porannej goryczy
prowokują tąpnięcia

przejścia nie bolą tłumaczyłeś jak dziecku
ot jeszcze jedna mała śmierć
niewidoczna z kosmosu nie zatrzyma tramwajów
tym bardziej Ziemi w jej pędzie donikąd

tylko powietrze zrzednie na moment jak miny nad próżnią
zdumione brakiem choćby cienia
o który można by się oprzeć jak o słowo

bez sensu więc milczę
i jakby nie na temat
przesuwam zapałką po drasce
wierząc że żarem wypalę nam skrót
- do jutra

[megi]

Z przyjemnością przeczytałam, kilkakrotnie.

[Ewa Kłobuch]

Magdo, megi - pięknie dziękuję:)

[niezapominajka]

Wzruszający wiersz.

[Ewa Kłobuch]

niezapominajko - dziękuję:)