pragnienie ucieczki

[alouette]

nie wejdę do tej samej wody
nurt uniósł złoto-szare chmury
moje odbicie
faluje na powierzchni zmierzchu

nie pamiętam jasnych marzeń
dzwonków migoczących poranną rosą
tylko wiarę- wstążkę przezroczystą
i schronienie w omszałych ramionach smutku

nigdy nie zapytałam siebie czego pragnę
przyszłość weszła nie pytając
jak nieprzewidywalna błyskawica
kończąca dziecięce zamyślenie

można żonglować wspomnieniami
przed snem znieczulić ciało
nie wszystko wydaje się być stracone
wtulony w jasiek skrzat

cisza rozpływa się jak lekarstwo
znów stoję w oknie z pacierzem w ręce
gotowym do lotu jak pocisk
jeden dwa trzy sekundy żalu

gwiazdy dryfują w kosmicznym odrętwieniu
mam zziębnięte stopy i serce
księżyc usypia miękkim nokturnem
srebrno-biały ogród

mam tylko jedno pragnienie

[Wiesława Ptaszyk]

Smutny, przejmujący wiersz. Dla mnie szczególnie druga i trzecia cząstka

Pozdrawiam

[Tomasz Kowalczyk]

Bardzo się cieszę z Twojego powrotu, Małgosiu. Twoja rabatka czekała na Ciebie.

Pozdrawiam

[megi]

Miło Cię znowu widzieć

Nie da się wejść do tej samej wody. Pozostaje czekać, co przyniesie nurt, starać się nie utonąć i wyłowić coś dla siebie.
Wiersz bardzo mi się podoba, znajduję tu sporo dla siebie.

[Hexe]

Puentę Twojego wiersza skojarzyłam z:


Pozdrawiam

[lilo]

Piękna liryka...zaczytałam się...

[alouette]

Dziękuję za miłe słowa. Tomku, jak zobaczyłam ile lat minęło od ostatniej wizyty tutaj, to nie mogłam uwierzyć! Zwróciłeś uwagę o której zamieściłam post... ciągły brak czasu...

[cortessa]

Przydałoby się skondensować wiersz. Ładnie przekazujesz myśli.