Historia pewnej podróży

[Leon Gutner]

To ostatnie morze nieprzebyte zimne
narodziny pragnień pewność udowodnień
za oknami jaśniej a ty naszych istnień
w niskich temperatur zamroziłaś stopnie

na poddaszu zima ciemność śnieg zakleił
długość twoich włosów jakby bardziej teraz
w biel się płatków wtapia i na dwoje dzieli
sprawy które nagle tracą na znaczeniach

życie znów ma jakieś plusy i minusy
grzeje albo chłodzi jak widok na księżyc
dzień natrętnie szybki i noc która kusi
snem a potem nagle niewyspaniem dręczy

i my w naszych planach zatwardziali całkiem
mówią że już nie czas nie pora na rzeczy
tak to w całkiem inną zamieniają bajkę
przewlekłą codzienność której nie uleczysz

filiżanko słodka chyba będzie trzeba
coś zweryfikować lub wyjaśnić prościej
a potem wysączyć dni ze wszystkich niebań
żeby było można jeszcze poczuć kości

pozwól zapić smutek i wyrzut sumienia
to tym przyprawiona często bywa miłość
przez ostatnie morze podróż w zimnych cieniach
jakże chciałbym sprawić żeby ich nie było

[tsm]

Leonie nie do końca użycie słów mnie przekonało, ale nastrój na duże tak,dopracowałaś to bardzo, cieplutka nostalgia wręcz wylewa się z wiersza, wybacz, że odpuszczę bardziej merytoryczną opinię, delektuję się obecnością na forum po długim czasie i towarzystwem twojego utworu.

pozdrawiam

[Liliana]

pozwól zapić smutek i wyrzut sumienia

Czasem inaczej się nie da .

[Leon Gutner]

Tak - czasami inaczej się nie da .
Cieszę się z waszego towarzystwa w rozmyślaniach i bardzo za nie dziękuję .

Z uszanowaniem L.G.

[neuroleptyk]

To ja skomentuje w stylu leonowym - sama przyjemność czytania.
Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Twoja przyjemność czytania Neuro moją radością .

Z podziękowaniem L.G.