(...) całe życie wędrowałem do Damaszku

[Mariola Kruszewska]

całe życie wędrowałem do Damaszku

piasek więził stopy bo chciałem biec
przelewał się z czajnika do filiżanek
cierpiałem ponieważ pragnąłem
ale nikt ze mną nie płakał
płacz to kosztowny podarunek
podobnie jak czas dlatego
całe życie wędrowałem samotnie

Damaszek to oddalał się to zbliżał
zależnie od miłości która
więziła moje stopy bo chciałem biec
cierpiałem ponieważ byłem jej głodny

i zatrzymało mnie jeszcze wiele rzeczy
obrazy impresjonistów
obowiązek obowiązkowości wobec obowiązku
kleiste dłonie buczyny
przez które przeświecały złote dachy Damaszku
coraz mniejsze
coraz mniej wierne

pomyślałem tyle piękna
za późno by ślepnąć

oswojony piasek przesypie się w klepsydrze
ciemność spowije każdy świt
nikt i tak nie zawoła
u progu mojej drogi do Damaszku

[Latima]

łyknęłam doskonały kawałek polskiej poezji, tylko życzyć sobie takich twórców i wierszy!
ps/ ja też - całe życie wśród tylu, ale jakby osobno, ten Damaszek już oddalony i wiara w złoto zmalała do małego pierścionka, kilku do przeczytania książek, ale wzrok już nie ten, chociaż odsuwam jeszcze świt spowity, tylko odsuwam tę ciemność ...

[lilo]

Pięknie zmetaforyzowałaś życie człowieka

[Maria]

Szkoda, że przeciętny śmiertelnik nie może ot tak sobie wsiąść na rower i pojechać np. do Damaszku.

[niezapominajka]

Pięknie, czytam kolejny raz z wielką przyjemnością... Choć temat trudny...

[Liliana]

Podziwiam takie pisanie. Sama potrafię tylko te rymowańce klecić.

[Mariola Kruszewska]

Bardzo Wam dziękuję za pochylenie się nad moim wierszem i za refleksje.

Lliana - kobietka-kokietka :)

[Michael]

Mnie tez zatrzymalas.

Mariolu - .


Pozdrowienia,

M.