Chandra

[Michał Gajda - ku pamięci]

[center]
Dzień wabił zwiędłym wdziękiem jak brzydka kurewka;
niskie niebo nad głową wysmarował sadzą.
Rebus chmur, posklejany, rozwiązać się nie chciał;
więc siądę nad butelką, z nią i z sobą, wadząc.


W żyłach szybko popłynie smutku rozpuszczalnik,
zerwie krew do galopu w uśpionych arteriach.
Świat za oknem się stanie pięknie nierealny
- będę barwy i pusty kieliszek, dopełniać.


Liczę krople na szybie i na swoją czekam.
Z nią odpłynę daleko, znacząc na szkle ścieżkę.
Jak znak, dla siedzącego przy oknie człowieka,
który kiedyś, po śladach, ruszyć za mną zechce.
[/center]

[Leon Gutner]

[Maria]

Mi sza był. Pisał.I jak widać ...

[Liliana]

[cortessa]

[Tomasz Kowalczyk]

[Hanna L.]

[Michael]