pokój z kwiatów

[roztańczona]

krople nocnego deszczu wybijają melodię
na szybie zimnej od smutku i tęsknoty
spływają na parapet jak łzy bezpowrotnie
piękna śmierć miłości wprawia w stan żałoby

za oknem ciemność morduje pokój z kwiatów
które mogły być symbolem wolności i niewoli
płatki na dywanie utkanym ze strachu
stają się dowodem malowniczej zbrodni

kobiety w długich sukniach z obrazów na ścianach
krzyczą z rozpaczy nie mogąc ujrzeć słońca
pan z obrazu obok dawno popadł w marazm
przestał głośno krzyczeć i wyczekuje końca

mała postać z bajki z delikatnym uśmiechem
polubiła ciemność błądzącą po pokoju
dzięki niej nie patrzy na kwiaty z przerażeniem
a bliscy w kaplicy życzą jej spokoju

[roztańczona]

Można tak to widzieć, dla mnie bajkowa postać to po prostu mała dziewczynka, która przedwcześnie odeszła. Coś z bajki - coś niewinnego :)

[cortessa]

Autorka jest niekonsekwentna w budowie rymów. Niektóre są delikatne, inne zaś to "gramatyki". Taka mieszanka psuje smak czytania. Sugerowałabym zachowanie cierpliwości: nie publikujemy wiersza, który nie jest gotowy. Również niektóre razy powodują zahamowanie płynności, jakby były wzięte do utworu z przypadku, bo gdzieś tam w kieszeni był gotowy rym.

[Leon Gutner]

Trochę tu bałaganu stylistycznego i fakt - niekonsekwencji w budowaniu nastroju .
Niby piękna śmierć miłość ( zbyt otwarcie trywialnie ) a tu nagle ciemność morduje pokój z kwiatów - całkiem fajna fraza .
Ogólnie może być ale czy może być to wystarczy ?

Wpadłem z przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.