w kolorze sepii

[Wiesława Ptaszyk]

zdaje się że Antoni
przed chwilą zsiadł z roweru
i teraz pewnym krokiem przecina
pielgrzymkowy korowód

ubrany w białą marynarkę
nie przystaje do wizerunku chłopa
z dziada pradziada

w dłoni ściska melonik
i kilka groszy zarobionych
ze sprzedaży lodów

od pól przywiało zapach
dojrzewającego zboża
wysokie słońce skraca cienie
powozów i pątników

jeśli przyjrzeć się z bliska
uderza spokój w twarzach
ludzi pogodzonych z losem
(tego roku wiele dzieci
zmarło na szkarlatynę)


Antoni ma w sobie wiarę i upór
ścieśnione jak ciemna plama
rzucona obok
spieszy do swoich z kawałkami
szarego mydła w plecaku

Ucieczko Grzeszników
miej nas w opiece

[Boogie]

Piękny obrazek i piękny wiersz. A Antoni jakby znajomy... Serdeczności ślemy B&B

[firletka.]

Ptaszku, jak zwykle umiesz wywołać emocje

[maybe]

Pięknie namalowane. Lubię Antoniego :)

[J-23]

„Jeśli chcesz być doskonałym, idź, sprzedaj, co masz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie” (Mt 19, 21).
To chyba nie ten, chociaż kolor sepii nie był mu obcy.

Lubię wszystkich Antków z wyjątkiem jednego.

Pozdrawiam

[Wiesława Ptaszyk]

Boogie - serdecznie dziękuję kotka przytulam

Magdo - cieszę się w imieniu Antoniego, choć pewnie święty nie był...

Serdecznie pozdrawiam

Firletko - jak zawsze miło mi Cię gościć

Maybe - dziękuję Basiu, trochę żałuję, że nigdy go nie poznałam...Serdeczności

J-23 - rozumiem to zastrzeżenie

[Irena]

Oj, Antoni jak żywy.
Prostym słowem tchniesz w tą sepioną fotografię życie.
Sprawiasz, że idę wraz z Nim w tłumie pątników...


Serdeczności

[neuroleptyk]

piękny wiersz

[Wiesława Ptaszyk]

Irenko - dziękuję i za pielgrzymowanie z Antonim

[Wiesława Ptaszyk]

Neuroleptyku - dziękuję i pozdrawiam