Portret z kanalią w tle

[czarnowidz]

Świat Tymka jest skończony.
Poukładany między ścianami, ścieżką
obok domu, kredkami które wciąż trzeba strugać.
Czasami zazdroszczę, że nic nie musi. Wystarczy
że istnieje. Nieskończoność

mnie przerasta, szczególnie gdy muszę
chcieć, trwać mimo wszystko albo na przekór
od przypadku do przypadku. Uśmiecha się,
być może mi zazdrości, bo podobno mogę wszystko.
Bezradność spala nas jednakowo.

[Tomasz Kowalczyk]

Oto poezja kompletna.

Pozdrawiam

[księżycowa]

Piękny wiersz. Nie da się przejść obojętnie.
Skończony świat dziecka, świat który powinien dopiero się zaczynać. Boże jak to brzmi!
Aż mnie zadreszczyło.
Pomyślałam o autyźmie, bądź innej niepełnosprawności i o roli opiekuna, rodzica, który musi trwać, walczyć i być, zawsze być! pomimo tej nieskończoności.
Strofy świetnie się łączą.

Czasami zazdroszczę, że nic nie musi. Wystarczy
że istnieje.

Uśmiecha się,
być może mi zazdrości, bo podobno mogę wszystko.

Fantastycznie przedstawiona zależność. No i podsumowanie, puenta - cymes.
Brak mi słów, ale się rozczuliłam. Brawo za wiersz!

[Wiesława Ptaszyk]

Wiersz trafia w serce od pierwszego do ostatniego słowa, bardzo ujmujący

Pozdrawiam

[cortessa]

Im bardziej skończony jest świat niepełnosprawnego dziecka, tym bardziej jest nieskończony świat rodziców...
Gratuluję pięknego wiersza.

[perełka]

wiersz BARDZO poruszający, zwłaszcza, że temat znany mi od podszewki
tylko nie bardzo rozumiem "kanalię" w tytule??

[Grain]

Co to znany temat od podszewki skoro się nie zna sprawy?
Nie, raczej nie chodzi o pedofilów.
O ojca porzucającego rodzinę z dzieckiem o jakiejś niepełnosprawności: ruchowej lub intelektualnej.
O niejednego zresztą.

[maybe]

Piękne

[księżycowa]

Wróciłam, bo piękny. Ponownie z przyjemnością.