dośnienie

[Pier Dułka]

Kiedy Mona wychodzi z obrazu
gubi szpilki jak grzyby przed deszczem,
z tajemniczym uśmiechem na twarzy
obiecuje, że będzie dziś wierszem.

Biodra płyną falami jeziora
w mgieł ukryte białych koronkach,
piersi prężą się w metaforach
delikatnych jak wolność skowronka.

Ciała rytmu szukają, a dłonie
to co święte czynią mniej świętym,
jak komety na nieboskłonie
dochodzimy oboje do puenty.

Potem Mona wraca do ramy
a ja wracam do planów drogowych.
Tylko chwilę się sobą kochamy,
ale z każdą chwilą od nowa.

[Leon Gutner]

W tej obrazowej historii to :

Tylko chwilę się sobą kochamy,

...spodobało się Leonowi nad wyraz .

Z uszanowaniem L.G.