Biolumino

[Florian Konrad]

świećmy, do oporu. najlepiej tak
by pozostać niewidzialnymi
rozpłynąć się pośród kleksisk, refleksów
by zgasnąć w ławicy innych, równie wypalonych...

- nie kończ, potrafisz tylko o tym pisać, piromanie.
cholerny absolwencie szkól misteryjnych
skończyłeś wszystkie, a zapominasz
jak się mówi. dziwaczny synkretyzm:
łączysz w sobie muzea, ości, szkliste oczy
ryb, trotyl i ciemne poglądy
z pogranicza snu i kłamstwa. bywasz bezczelny
i rozczulająco durny. aż chciałoby się spoliczkować
potem - pogłaskać po głowie
i śmiać się, że dziecko, jeszcze nie pora
byś zabierał głos okrzepnij, pokrój twarz
(może ktoś nabierze się, że to zmarszczki)
- mówi mój ledwie poznany wróg. tępiciel, z którym
staram się przejść na ty

ciężko przyznać, ale ma rację

słuchajcie: wiersz zaraz się skończy
miał być o dziewczynie idącej na spacer
z niedźwiedziem na łańcuchu
a wyszedł mi znów kłębek frustratyzmów,
użałki potrzebne światu jak worek
odpadów zmieszanych

wyobraźcie sobie: nastolatka wyprowadzająca nietresowaną
bestię

jestem na tym obrazku
wystarczy wytężyć umysł
widzicie?