przeniesienia

[Ewa Kłobuch]

nie zagrzejemy miejsca
choć tyle wokół ognia piec zimny
i myśli jak kry dryfujące u źródła
może z przyzwyczajenia a może nie ma już dróg
które były tu nie dalej jak wczoraj

zjawiła się śmierć
odesłałam ją skąd przyszła
później długo stałam na półpiętrze
i ani w górę ani w dół
jakby było to najlepsze miejsce na przeczekanie
chwili która trwa odrobinę dłużej niż powinna

karygodne

karygodne że istnieją jeszcze domy
których nie sposób dogrzać
choćby spalić wszystkie książki i obrazy
razem z ramami i kozetką do patroszenia demonów

bierz się
bierz nie pytaj
za którymś razem zrozumiesz
że ciało nie służy do wychodzenia
a ryzyko otarcia jest na tyle realne
że lepiej zawrócić wiersz

w pół drogi do chodnika

[Ewa Kłobuch]

Dziękuję, Magdo.

[Oremus]

[Wiesława Ptaszyk]

Poruszający wiersz, Ewo "i myśli jak kry dryfujące u źródła" - ładne

[Ewa Kłobuch]

Oremusie, Wiesławo - pięknie dziękuję:)

[cortessa]

zjawiła się śmierć
odesłałam ją skąd przyszła

Proszę się zastanowić nad motywem zawartym w powyższych wersach.
Niepotrzebnie trywializuje dobry wiersz.

[AS]

nie wiem zacna Cortesso...
dla mnie sprawa jest jasna:
"nie dalej jak wczoraj / zjawiła się śmierć"
to przerzutnia
i jeśli dalej ma być konsekwentnie - to bez zaimka osobowego:
"śmierć / odesłałam tam skąd przyszła"

[cortessa]

Widzę przecież, że pierwszy cytowany przeze mnie wers to część przerzutni.
Chodzi mi o konstrukcję znaczeniową odbiegającą jakościowo od reszty utworu Ewy.

[Ewa Kłobuch]

Trywializuje?