O zachodzie słońca

[roztańczona]

Zawsze o zachodzie słońca patrzę w niebo,
mogę tak bez końca.
Bo gdy patrzę na horyzont, kiedy błękit różewieje,
myślę o straconym czasie.
Wtedy tracę już nadzieję na kolejne wschody słońca.
Wyczekuję życia końca.
I choć w kółko się powtarzam, to raz jeszcze powiem smutno,
że chcę już na wieczność usnąć. Lecz bez bólu,
w samotności. Byś nie patrzył na przykrości,
kiedy zajdę wraz ze słońcem,
żeby się przywitać z końcem.

Zawsze o zachodzie życia patrzę w oczy,
i nie mogę już przeoczyć
blednącego szczęścia.

Nikt nie będzie już pamiętać.

[cortessa]

Przyjmij, proszę, fragment mojej analizy "technicznej" Twojego utworu.

Bo gdy patrzę na horyzont, kiedy błękit różewieje,

W tym wersie znajdują się aż trzy spójniki.
Czasownik powinien brzmieć: "różowieje".

Wtedy tracę już nadzieję na kolejne wschody słońca.
Wyczekuję życia końca.

kiedy zajdę wraz ze słońcem,
żeby się przywitać z końcem.

Dwa powtarzające się rymy nie zwiastują nic dobrego.

w samotności. Byś nie patrzył na przykrości,

Niedobry rym wewnętrzny.
Zbyt dużo czasowników w tej samej formie - czyli 1. os. l. poj.
Myślę, że powinnaś pousuwać z wiersza wszystkie rymy, nawet ten dobry "smutno - usnąć" i pomalować utwór "na biało".

[roztańczona]

Cortesso, bardzo dziękuję za analizę. Powtórzenia i rymy gramatyczne są celowe, co nawet podkreśliłam w tekście. Być może nie jest to zbyt udana próba, jednak miałam zamiar taki zabieg wprowadzić :)
Różewieje to literówka, oczywiście miało być różowieje.