Znowu na szlaku

[Michał Gajda - ku pamięci]

Żar buchał z nieba, snuł się po asfalcie
drogi z tabliczką: GDZIEKOLWIEK MALEŃKIE.
Tam właśnie Żenia wędrował uparcie
z pieśnią na ustach i z Muzą pod rękę.

Lola została – wieczna niewolnica
miastowych wygód i sklepowych wystaw.
Będzie sylaby nad wierszem przeliczać,
ale poezja w jej źródełku wyschła.

Wyciągnął flaszkę i wypił z Erato,
a potem usiadł. Wyjął kamień z buta
i rzekł: złociutka, co ty powiesz na to?
Bo mnie się zdaje, że TO właśnie tutaj.

I pozostali. Niepozorny pejzaż
zaprosił Żenię – Eden był za bramą.
Pełno ich wokół. Gdy żadnego nie znasz,
wystarczy spojrzeć. Na chwilę przystanąć.

[Irena]

[Leon Gutner]

[abandon]

[Tomasz Kowalczyk]

[księżycowa]

[Hanna L.]

[Hexe]

[neuroleptyk]

[perełka]

[Michael]

[Liliana]

Wędruje Żenia czy upał, czy chłody,
z nim Lola, Bela, a czasem też Pegaz,
żądni rozrywki i nowej przygody,
flaszki bimberku i gwiazd złotych z nieba.

I tylko jedno zasmuca ich lica -
że nie ma Miszy, by wszystko to spisał.

[cortessa]

[firletka.]

[Wiesława Ptaszyk]