Pogłos

[perełka]

Mówisz, że jestem nierealna,
gdy tak opieram się o przestrzeń,
ni to kobieta (fam) fatalna,
metafizyczny obiekt westchnień,
ni dziecko, które wie niewiele
o życiu i fortelach losu,
błądząc, pomimo przeszłych wcieleń,
po ścieżkach magii i chaosu
dnia powszedniego

znikam, zanikam, w dal odpływam,
omijam stały ląd i przystań,
czasami jeszcze migotliwa,
lecz coraz częściej przezroczysta,
gonię złudzenia jakby były
jedynym celem, światłem w mroku,
mówisz, że nie znajdujesz siły,
by dotrzymując mrzonkom kroku,
strzec mnie od złego.

Mówisz coś, krzyczysz mój sokole,
lecz głos twój trafia w martwe pole…

[perełka]

dzięki Madziu cieszy mnie, że trafił

[Leon Gutner]

Bardzo ładnie wiersz pogłosi.

Z uszanowaniem L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Piękny, delikatny, taki kobiecy...

Pozdrawiam

[Michael]

Za przyjemność czytania

Pozdrowienia,

M.

[Liliana]

Perełko, jest cudnie!

[Hexe]

Mówisz, że jestem nierealna,
gdy tak opieram się o przestrzeń,…

Ta fraza mnie urzekła
Pozdrawiam

[perełka]

Tomku to najpiękniejszy komplement dla wiersza ( bardzo chciałam by taki był;-)))
dziękuję

Michaelu, Lili, Hexe, cieszę się z Waszych słów ( ogromnie;-))), dzięk

[perełka]

Leo, sorki, z szoku po Tomkowym wpisie, pominęłam Twój, ale już nadrabiam, dzięki, dzięki, dzięki-
pozdrawiam

[Wiesława Ptaszyk]

Piękny wiersz, Perełko

[cortessa]

Pozostaję z podziwem dla piękna Twojego wiersza. Pięknie grasz na bardzo delikatnych strunach...

[perełka]

Wiesiu

cortesso rumienisz mnie , dziękuję

[roztańczona]

Piękny wiersz!

[neuroleptyk]

[Hanna L.]

Super, Perełko
Pozdrawiam